niedziela, 31 sierpnia 2014

Co by tu jeszcze o Rabce....

Leniwe niedzielne popołudnie. Byłam na spacerze, ciepło, zanosi się na deszcz, czas zakończyć przygodę z Rabką.
Nie wszystkie plany zrealizowałam, czas się skurczył no i ta nieszczęsna pięta...
Jeszcze zwiedziliśmy muzeum im. Władysława Orkana znajdujące się w pięknym drewnianym kościółku z 1606 roku.


Wewnątrz późniejsza polichromia i ołtarz,


w muzeum kolekcja świątków, rzeźb ludowych, wszelkich utensyliów z gospodarstw domowych, wyposażenie kolędników itp.


Po drodze do muzeum mijaliśmy Teatr Lalek z zabawną postacią kotka na ścianie,

pomnik świętego Mikołaja


księżniczkę na ziarnku grochu z bardzo zbolałą miną po nieprzespanej nocy.


Czwartek powitał nasszumem deszczu, widokiem wzgórz pokrytych mgłą i tak do piętnastej.


wypogodziło się potem, ale już zdążyliśmy tylko na spacer. Kilka ładnych, starych budynków, 



niestety niektóre w złym stanie, a w centrum miasta taki obrazek.


Wyburzone, walące się skrzydło pięknej kamienicy. Jeszcze dwa dni wcześniej budynek był w całości. 
I tak ruinką zaczęłam, ruiną kończę. 
W piątek od rana słońce, niestety już nie dla nas, pakujemy manele i wracamy.






czwartek, 28 sierpnia 2014

Wraca rozsądek, czyli oglądamy co reklamują.

Środa przywitała nas pochmurnym rankiem, wybraliśmy się do Rabkolandu.
Reklamowany, zachwalany, rozczarował nas. Część niedostępna bo w remoncie, reszta jakaś mała, jak na mój gust przesadnie jarmarczna, więcej atrakcji dla małych dzieci.
Wnuk zaliczył odwrócony dom,


nie wiem jak się to nazywa, ale robi dużo hałasu  i  obraca bardzo szybko, niektórym się podoba, ja wolę obserwować.


Koło obracało się w żółwim tempie, więc nie miał ochoty, a odwiedzenia pałacu strachów odmówił. Samej  mi nie wypadało, a chciałam.



Zostało jeszcze muzeum (nazwane tak na wyrost) rzeczy największych i najmniejszych. W większości opisy i fotografie eksponatów. Mnie się podobały rzeźby z jednej zapałki, plecaki miniaturki i trąbka z guzików.




Trochę zniesmaczeni, poszliśmy jeszcze na spacer do parku, pooddychać solanką. Dziwnie to wygląda jak ludzie chodzą w kółko wokół tężni. Jak zaczarowane koło. My też okrążyliśmy kilka razy, żeby nie było, że nie dbamy o zdrowie.


Wieczorem chciałam obejrzeć podświetloną fontannę, tymczasem ktoś  zrobił w niej pianę i nic nie było widać. Niebo się przetarło i wieczór był ładny.



Zakończenie nastąpi.





środa, 27 sierpnia 2014

Jeszcze z drogi...

Wędrując na Maciejową, widzieliśmy kapliczki zawieszone na drzewach, ozdobione sztucznymi kwiatkami. Nie wiem dlaczego akurat w takim, a nie innym miejscu i co dokładnie oznaczają, czy tylko tak sobie wiszą.
Jedno miejsce mnie zauroczyło: trzy siostry-brzozy wyrastające z jednego pnia, a przy nich granitowa tablica, wysoka, jak nagrobek. I faktycznie, tylko nagrobek to szczególny, ozdobiony podkową i wyrytym wierszem.
Burzanowi
Z "Sonetów Krymskich" wybrałem imię
z ostrokrzewu
szlachectwo krwi i duszy tyle
że mógłbym być twoim ordynansem

w grzywie wiatr
wedle praw, które szanują zwierzęta
bez słowa skargi
padłeś
wklejony w poświatę gór

ze stepów koń
oddany ziemi
nie zetniesz traw galopem
bez rytu w śniegu
pozostanie białe pole

Burzan

cichy w koronie śmierci
kantar nad martwym okiem
smaganie wichrów i upadki groźne
noce pijane
krew stygnąca na całunie gwiazd
exitus est
owies ściskam w dłoni
gdy na niego patrzę
słyszę tętent
rosi się podkowa srebrem

Tylko podpis CMNK
Zajęta utrwalaniem tekstu, przejęta, zapomniałam o zrobieniu zdjęcia. płyty i brzóz. Dlatego tylko ten wiersz....


poniedziałek, 25 sierpnia 2014

Rozsądek nadal w odwrocie.

Poprzedniego dnia zaopatrzyłam się w polecane przez panią w aptece żelowe plastry i postanowiłam się nie dać.
Wtorkowy ranek wstał całkiem przyjemny, okleiłam nieszczęsną piętę, zabrałam mapę, plecak, wnuka i w drogę. Uch...nie bardzo mi idzie, pięta boli, ale nie zawrócę! Chcę na Maciejową! Wyszliśmy z ostatnich zabudowań, nareszcie pachnie łąką i wzrok biegnie daleko....


Z tego wszystkiego nie dotarło do mnie, że horyzont zachmurzony i widoczność kiepska. Zwłaszcza, że ból z pięty promieniuje aż na plecy, ale nic to, idę dalej. Po pewnym czasie czuję ulgę, jakby coś pękło. Sprawdzać nie będę, lżej mi i wchodzimy w pachnący las. Na drzewach szczególne "ozdoby", nie wiem czy z jakiegoś szczególnego powodu, czy tak sobie...


Jeszcze pogawędka z pasterzem kóz, polowanie na motyla i



pokonując podejście, niezbyt uciążliwe, kilka błotnistych odcinków, dochodzimy do celu. Bacówka na Maciejowej. 


Zdjęcie "pożyczyłam" ze strony internetowej, pochodzi z blogu "W Jędrusiowym świecie"
Niestety zaczęło padać i chcieliśmy znaleźć się po dachem. Posiedzieliśmy chwilę, podreperowali kanapką nadwątlone siły i odbyli naradę co do powrotu. Mieliśmy do wyboru szlak czerwony, którym przyszliśmy i czarny, nieznany. Wnuk podejmuje męską decyzję: schodzimy czarnym. (jak on mnie już zna, wie że nie lubię wracać tą samą drogą)
Przestało padać, zrobiło się chłodniej, tylko chmury i gdzieś w oddali grzmi, ( pięta siedzi cicho), ruszamy.


Łąka po deszczu, a nad głową już czerwone jarzębiny, jest wonnie, cicho i pięknie.


Tylko grzmi wyraźniej, ścieżka po deszczu trochę śliska, ale schodzi się dobrze. Po godzinie jesteśmy blisko drogi, już nie kropi, zaczyna padać. Jeszcze jakieś opłotki, zakręt i wychodzimy na drogę, po przeciwnej stronie wiata, może złapiemy bus. Rozkładu jazdy nie ma, sprawdzam na mapie, jeszcze kawał drogi. Niebo zasnute ciężkimi chmurami. I jak nie lunie! jezdnia zmienia się w rzekę, gdyby nie ta wiata...


Przeczekaliśmy, nic nie jedzie, przestaje padać, idziemy. Przestało na chwilę, znów zaczyna, na szczęście złapaliśmy kursujący na tym odcinku busik. Wysadził nas niedaleko domu, ale i tak złapał nas następny deszcz. A jak dotarliśmy do domu przemoczeni, już wyszło słońce. W domu okazało się, że "wspaniały" żelowy plaster pękł, pęcherz też i jakoś to wszystko przyschło. Ale na następny dzień mogłam ubrać już tylko buty bez pięty.








sobota, 23 sierpnia 2014

Kiedy przegrywa zdrowy rozsądek...

Zakładam, że takowy posiadam.
Miałam adidasy: stare, wygodne, sprawdzone od kilku lat, rozlatujące się i brzydkie. Trzeba było zaopatrzyć się w nowe. Trochę to potrwało, wreszcie kupiłam. Zdrowy rozsądek kazał je ubrać kilka razy przed wyjazdem, co też zrobiłam. Zabrałam je do Rabki.
Poniedziałek zapowiadał się pięknie. Nie chciałam ani sobie, ani wnukowi serwować na początek zbyt dużo, wybrałam wariant wędrówki trochę lżejszy. Zanim doszliśmy do żółtego szlaku na drodze o wdzięcznej nazwie "Do Pociesznej Wody", trzeba było przejść kawałek wzdłuż ruchliwej ulicy. (Skrótu nie znałam, no bo skąd...) Szlak źle widoczny, ale był. Idziemy sobie, idziemy wzdłuż niewielkiej rzeczki Poniczanki,


na płyciznach pływają kaczki, na niebie suną malownicze obłoczki, słoneczko przygrzewa, ślicznie. 


Wprawdzie drogą dość często przejeżdżają samochody i swojsko zalatuje spalinami, ale według mapy do celu niedaleko.
Tymczasem droga niespodziewanie się kończy paskudnymi robotami drogowymi, obejścia dla pieszych nie ma. Pełna samozaparcia próba spenetrowania przez babcię drogi alternatywnej skończyła się....hmm, no nie trafiłam na kamień, tylko obok.
Wściekła, bo nie lubię wracać tą sama drogą, jak niepyszna zarządzam odwrót. Tym razem znaleźliśmy skrót i wylądowaliśmy w parku. Od pewnego czasu czułam, że mam lewą piętę, ale przecież to niemożliwe, sprawdziłam buty.
Jeszcze tylko parę spraw do załatwienia, drobne zakupy, zegarmistrz bo padła mi bateria w zegarku, pomalutku idziemy w stronę domu. 
Obiadokolacja dopiero koło 18-tej, trzeba zapełnić czas,  zwiedzamy stary cmentarz.



Pięta boli coraz bardziej, wracamy. Okazuje się, że dorobiłam się okazałego pęcherza. Trzeba było zabrać stare buty.
Nie poddaję się, jeszcze jeden spacer, tym razem w sandałach, włóczymy się po uzdrowisku.
A widoki bywają różne.
Od starannie zaprojektowanych kwietników,


 starego domu z niezwykłą ozdobą okien poddasza,


po malowniczą ruinkę na zapleczu restauracji.


A co było dalej jeszcze opowiem.



piątek, 22 sierpnia 2014

Wróciłam.

Byłam w Rabce.
Na własne życzenie bo: blisko, mikroklimat, nigdy wcześniej nie byłam, mała miejscowość, można wyjść w górki. No cóż, czasem sobie człowiek coś zakoduje, a rzeczywistość odbiega od wyobrażeń.
Po drodze z nieprzewidzianymi korkami docieramy na miejsce. Będziemy mieszkać w tym hotelu,


spać w takim pokoju,


z okna korytarza  oglądać widoczek.


Po rozpakowaniu, trzeba zrobić rekonesans. Park zdrojowy, duży, bardzo ładny, zadbany i blisko domu.


Piękna sylwetka kościoła. Tylko te chmury - co wróżą?


Wracamy, kończymy rozpakowanie bagażu, zastanawiamy się co będziemy robić w poniedziałek, prognozy pogody są optymistyczne. Kupiłam plan Rabki, mam mapę okolic i baaardzo ambitne plany.
A jak to z planami bywa....
cdn

niedziela, 17 sierpnia 2014

Wyjeżdżam

Walizka spakowana, strona internetowa z atrakcjami i szlakami do przejścia przejrzana, kot zaopiekowany. prognozy pomyślne, dlaczego mi jakoś dziwnie? Chyba się zasiedziałam, a tymczasem trzeba korzystać z okazji.


Jak wrócę napiszę gdzie byłam i co widziałam, a na czas mojej nieobecności, dla wszystkich tu zaglądających piękna tęcza, którą moja Córka przywiozła z Toskanii.




piątek, 15 sierpnia 2014

Na ludowo

XXXVIII - kto by pomyślał, że to już tyle lat, rok po roku, na Rynku odbywają się Targi Sztuki Ludowej.
Lubiłam kiedyś wędrować między kramami, podpatrywać koronczarki, rzeźbiarzy, garncarzy, hafciarki. W pięknych strojach regionalnych, na oczach widzów powstawały różne cudeńka.
Mam jeszcze, kupione za grosze, dwie figurki, wyjęte niemal z rąk twórcy ludowego, jak się to wtedy nazywało.

Niestety, targi tracą z roku na rok urok autentyczności. Komercja króluje już prawie niepodzielnie, wprawdzie zaglądam tam co roku, ale to już nie to samo. Dzisiaj  można znaleźć coś dla każdego, ale widać, że to jest rzemiosło dla turystów i na pokaz.
Bukiety z traw bardzo kolorowe,


korale, które najładniej wyglądają w pęczkach,


dzwonki, takie jakie oferują kramy w Sukiennicach.


Te pocieszne kurki dedykuję Kurom z Pastelowego Kurnika,


te ceramiczne elegantki też.


Kto lubi koronki tez coś znajdzie,


trochę nietypowego świątka też.


Wspomnienie z dzieciństwa, te zabawki się nie zmieniły.


Nie było ani jednego garncarza przy kole, koronczarka z klockami jedna i tylko ten stary warsztat rzeźbiarza mnie zachwycił.


A na Małym Rynku festiwal pierogów i konkurs na bukiety z okazji święta.




Wszędzie tłumy, wycieczki, hałas, ciasno, konsumpcja kwitnie, a ja wolę zrobić zdjęcie i wrócić do domu, a potem tu opisać.