niedziela, 30 marca 2014

Spacer

Zmiana czasu spowodowała opóźnienie porannego rozruchu, nie zdecydowałam się na dalszy wypad.
Będzie typowy, mieszczański, niedzielny spacer po krakowskim Podgórzu.
Tramwaj mam z osiedla, jadę w okolice Korony, przez most na Wiśle.


Zaraz za mostem znajduje się niewielka uliczka, gdzie stoją budynki dawnej szkoły i  Sokoła z roku 1893. W szkole mieści się teraz Dom Kultury, budynek Sokoła stracił ozdobny hełm, a front otynkowano, co nie dodało mu uroku. Niestety, słońce świeci prosto w obiektyw, więc zdjęcie tylko z boku.


Idę dalej, do parku Bednarskiego. Jest to teren dawnego kamieniołomu na Krzemionkach, teren wypełniono ziemią z wykopów pod budowane kamienice. Idę od "tyłu" przez zalesione zbocze.


Z góry widać dalszą, właściwą część parku.


Bliżej Rynku Podgórskiego kościół św. Józefa, zbudowany w latach 1905 - 1909. I tutaj znów mam problem, bo mogę zrobić zdjęcie tylko od tyłu, dlatego nie schodzę na Rynek, tylko idę dalej.


Wychodzę z parku główną bramą, po drodze piękna dzielnica willowa na Wzgórzu Lasoty. Willa "Mira", jedna z bardziej okazałych.


Dalej niepozorną ulicą Rękawka, potem wśród zarośli i ścieżek do kościółka św. Benedykta. Podobno jego historia sięga czasów Chrobrego, stoi na fundamentach z XII wieku. Jest otwierany tylko raz w roku, we wtorek po Wielkanocy. Odbywa się tu wtedy festyn i odpust zwany Rękawką.

Dalej widok na stary fort też św. Benedykta powstały w latach 1853-1856. Należy do tzw. baszt maksymiliańskich, czyli stanowisk artyleryjskich armii austriackiej.


Jeszcze kawałek drogi i już słychać szum ulicy Powstańców Śląskich, przecinającą końcówkę Podgórza. Już widać kopiec Krakusa (znów pod światło).


Skręcam w lewo, nad ulicą droga prowadzi w stronę starego, zabytkowego cmentarza. Jest w opłakanym stanie, poniszczone nagrobki, potrzaskane płyty, połamane krzyże. Zamknięty został dawno, na początku wieku, w czasie okupacji Niemcy usunęli fragment pod budowę linii kolejowej, potem pod gierkowską trasę zabrano dalszą część. To, co zostało, to zaledwie 25% dawnej nekropolii.




Wracam. Jeszcze tylko ul Limanowskiego, gdzie elegancko odnowione kamieniczki sąsiadują  z zaniedbanymi, kawka i lody w uliczce przyległej do Rynku. 




W podgórzu mieszkałam 5 lat, miejsce sobie odpuściłam, jak mnie weźmie na wspominki to opiszę tamto Podgórze.







środa, 26 marca 2014

Dlaczego???

Mówili mi że blog to fajna sprawa. Że można się odstresować. Muszę spróbować, jazda z tymi żalami.
Dlaczego nie urosłam większa i wszelkie podsufitowe czynności sprawiają mi kłopot, bo ręce za krótkie, a taboret za niski?
Dlaczego w ramach oszczędności energii (czy też dyrektyw unijnych) poznikały żarówki setki?
Dlaczego mam starą lampę, do której te kręcone, długie, energooszczędne żarówki nie pasują?
Dlaczego te nędzne podróbki dawnych żarówek, średnio po dwóch miesiącach kończą żywot z wielkim hukiem, wywalając korki?
Dlaczego muszą przy okazji  odłączyć się od oprawki i potem trzeba wydłubywać resztki kombinerkami?
Dlaczego ta bańka musi wypaść z ręki i rozbić się w drobny mak kotu pod nosem?
Pytam się dlaczego dzieje się to wszystko na pół godziny przed wyjściem?


Złamałam się, wkręciłam to paskudztwo, ale mieści się tylko jedna, druga stara, niedługo dokona żywota i będzie powtórka z rozrywki.
Dlaczego nie mogę wybrać, wśród obfitości paskudztwa, czegoś co by mi odpowiadało i kupić sobie nowej lampy?
Dlaczego musiałam zwiedzić pół miasta, żeby się dowiedzieć, że nowa zabawka, którą sobie chciałam kupić na pociechę, jest dostępna tylko przez internet? Moja "tfurczość" na tym ucierpi!!
Wrrrr.....kupię sobie drabinę!


niedziela, 23 marca 2014

Co się nie udało w piątek, było w sobotę, a niedziela taka sobie.

Zdarza mi się (rzadko) że jak sobie coś wymyślę, to muszę zrealizować. Nie udała się zaplanowana wycieczka w piątek, pojechałam w sobotę.
Cel, niewielkie miasteczko, w XVII i XVIII wieku znane uzdrowisko. Wiadomo, że do wyjazdu należy się przygotować. Wyszperałam mini przewodnik, pooglądałam co było w internecie, sprawdziłam autobus i w drogę.
Dawno w tamtych rejonach nie byłam, autobus jechał przez Kobylany, Rudawę, Zabierzów, a ja sobie przypomniałam jak się na studiach wstawało o 4 rano, jechało pociągiem, drałowało kilka kilometrów, po to by się przez pół dnia powspinać w skałkach i wrócić, względnie przenocować w jakiejś stodole na sianie.
Wreszcie dojechałam (około 1,5 godziny). Niepozorny dworzec, stoją busy, powrót zapewniony.
Wyciągam mapkę, bo nic nie pamiętam i dochodzę do ładnego ryneczku.


Idę dalej, Wśród drzew majaczy piękny neogotycki kościół (1832-1844).



Przez niewielki park docieram do mostku nad rzeczką. Mostek był brzydki, będzie sama rzeczka.


Niestety muszę zapytać o drogę, bo znajdujący się po drugiej stronie park ma kilka ścieżek, nie jestem pewna, którą wybrać. Zaczepiam starszego pana i okazuje się, że dobrze trafiłam. Wspaniały gawędziarz, mimo wieku (85 lat) pełen werwy i wdzięku, opowiada mi historię kilku obiektów i figurki, sprowadzonej ponoć z USA, jeszcze przed wybudowaniem kościoła. Poprzedni drewniany, spłonął.


Pokazuje mi drogę, żegnamy się, idę w głąb parku. Mijam piękne, bezlistne jeszcze stare drzewa, wśród nich już kwitną zawilce.




Na szczycie wzniesienia, pałac, kiedyś siedziba Potockich, teraz w opłakanym stanie. Byłam tu dawno temu, był zamieszkały, chociaż zaniedbany. Teraz robi przykre wrażenie. Podobno wyremontowano tylko dach, okna zabite płytami, balkon zabezpieczony chyba eternitem, okropne. Nie znalazłam informacji kto jest za to odpowiedzialny.

Przeszłam jeszcze kawałek parku, też zaniedbany, zjadłam w przytulnej cukierni dobre lody, wypiłam kawę, zrezygnowałam z dalszego zwiedzania, powędrowałam na dworzec. Busem, za 5 zł po 40 minutach byłam w Krakowie.
A dzisiaj, pochmurno ale ciepło, wyszłam na spacer. Nie znalazłam, prócz fiołków w ogródkach i bazi na drzewie, żadnych kwitnących roślinek.


Droga, mimo zieleniejących listków ponura, za zakrętem okaleczone drzewo, piękny widok na kopce. Zdjęcia nie będzie bo się rozładowała bateria w aparacie.



I to by było na tyle..









piątek, 21 marca 2014

Wiosenny piątek

Miała być wycieczka, zaplanowałam sobie wyjazd w okolice Krakowa. Jak to z planami bywa, nie udały się. Jeden telefon i trzeba było zrezygnować.
Pogoda od rana piękna a ja przy kuchni. Jak się obiecało obiadek to trzeba słowa dotrzymać. Znów sms, zmiana godziny, przestaję myśleć co dalej. Wreszcie pojawia się moja mało przewidywalna wnuczka, obiadek, pogaduszki, zabiera wałówkę i pędzi. A mnie zostało za mało czasu  na wypad, za dużo na siedzenie w domu.
Powędrowałam na fiołkową polankę i nie żałowałam. Zakwitły pięknie i było ich dużo.



Zachowałam się jak barbarzyńca i wobec tej obfitości postanowiłam skorzystać. Nazbierałam bukiecik, nie mogłam się oprzeć. 
Przypomniało mi się jak kiedyś nie dostałam fiołków, bo chłopak kupił w papierowej tulejce i po drodze zgubił.


Stoją teraz obok mnie, a ja żałuję że nie można tutaj zamieścić ich zapachu. 
Tak pachnie wiosna. 







niedziela, 16 marca 2014

Jak się za PRL-u do demoludów jeździło

Wspominałam ostatnio z znajomą wyjazdy wakacyjne w czasach naszej młodości. Pogoda paskudna, powspominajmy więc.
Byliśmy młodym małżeństwem, na dorobku, o samochodzie nie było co marzyć, zostały pociągi. Procesu kupowania biletu nie pamiętam, (załatwiał o mąż) wiem że trzeba było zrobić to odpowiednio wcześnie i dobrze zaplanować trasę.
Opowiem jak wybraliśmy się do Bułgarii.



Taki bilet był ważny dwa miesiące, na całą trasę, łącznie z powrotem.
Pakowanie dzień wcześniej: plecaki, materace, śpiwory, ciuchy, menażki, kubki, sztućce, paliwo turystyczne, ciuchy, przybory toaletowe łącznie z papierem, latarka, no i oczywiście namiot. Jak się to nam mieściło, nie wiem. Rankiem wyjazd, kilka godzin do Medyki, kontrola celna łącznie ze sprawdzaniem przedziałów. Kiedyś zdarzyło się nam, że trzeba było się przesiąść i jechać do granicy rumuńskiej w strasznym ścisku, stojąc na korytarzu.
Następny etap to jazda przez Rumunię pociągiem zwanym "Karpaty Express". Upał, siedzenia z ceraty, tempo takie, że można iść obok i tak cały dzień prawie. Nareszcie Bukareszt i przesiadka do pociągu  do Bułgarii. Zawsze lubiliśmy góry, więc i teraz nie do Złotych Piasków tylko w stronę przeciwną.
Nie pamiętam dokładnie trasy, dawno to było i mylą mi się z innymi wyjazdami. W każdym razie już w Bułgarii, zliczamy monastyr Baczkowski i potem rozklekotanym autobusem jedziemy w mało znane ówczesnym turystom miejsce. Smoljan - widoki niesamowite, a w schronisku serdeczne powitanie.



Nudzący się opiekun schroniska, skosztował polskiej zupki w proszku i poczęstował nas anyżówką.
Następny etap podróży, to Pirin, góry na południu Bułgarii. Mieliśmy mapy, które okazały się niezbyt dokładne. trzeba było przejść spory odcinek pasmem górskim w pobliże Banska. Droga okazała się cudownie piękna pod względem widoków i mordercza pod względem odległości. Osiem godzin marszu i końca wytyczonej tyczkami trasy nie widać. Z upragnionej przełęczy schodziliśmy już o zmroku, namioty rozbijali po ciemku. Rano mycie w lodowatym jeziorze bo miejsce noclegowe słabo wyposażone.
 Na drugi dzień Wichren (2914 n.p.m). Już bez plecaków, można podziwiać widoki i ślizgać po zlodowaciałym śniegu. 


Bansko było wtedy małą mieściną, Przed domem siedziały kobiety z wrzecionami, na ścianach suszył się tytoń. Kiedy odwiedziliśmy to miejsce parę lat później, widać było wpływ rozwoju turystyki. Nowe domy, brak kolorytu i atmosfery.
Wracaliśmy przez Płowdiw, Gorną Oriachowicę, Wielkie Tyrnowo. Niestety, nie zachowały się zdjęcia, to były slajdy, część wyblakła, nie dala się odtworzyć.
W Bułgarii byłam 3 razy, ostania podróż z dziećmi jest tematem rodzinnych wspomnień do dzisiaj.





wtorek, 11 marca 2014

Wiosna i jesień z fiołkiem

Odwiedziłam z wnuczką miejsce gdzie rosną fiołki. Niestety z roku na rok jest ich coraz mniej. Było tylko kilka, jeden zerwałam dla córki na dowód, że są.



sobota, 8 marca 2014

Storczyki i sobotnie plany

Trzy dni do dyspozycji, kiedy teoretycznie nic nie muszę, skusiło mnie żeby je zaplanować. Plan piątkowy zrealizowałam, może dlatego, ze był minimalistyczny. Wybrałam się na szumnie zapowiadaną wystawę storczyków w


Ekspozycje pięknie zaaranżowane, tylko  samych storczyków trochę mało. Widywałam więcej okazów i  bardziej oryginalnych, ale i tak warto było.





Przy okazji zwiedziłam całe muzeum, począwszy od bursztynów,


Skończyłam na takich sympatycznych zwierzątkach.



Sobota
miała być poświęcona babsko-rodzinnej eskapadzie na wystawę minerałów i biżuterii. Ze względu na pewne okoliczności, na wystawę poszły same dziewczyny, babcia została z wnuczką. Nawet się nie czułam pokrzywdzona, zwłaszcza że sama zaproponowałam. I kupiły mi  córki piękny naszyjnik.
Został mi do zrealizowania jeszcze jeden punkt, mianowicie wyprawa do Castoramy. Nie mam daleko, ale nie chciało mi się iść na piechotę. Nie powiem, żebym lubiła tam robić zakupy, zwłaszcza że zawsze mi się przypomina moje mieszkanie wymagające remontu. Jak ja to ogarnę sama, jak już się zdecyduję?
Wyszłam średnio wkurzona i piętnaście minut spędziłam na przystanku w takiej scenerii.



Czułam jak szum sunących niemal nieprzerwanie samochodów wciska mi się do mózgu, eliminując wszystkie inne bodźce, płuca napełnia odżywcza zawiesina spalin i staję się częścią tego miasta. 
Jeszcze mi się tylko zamarzył kawałek czekoladowego tortu z pyszną masą. Na szczęście mogłam marzyć bezpiecznie, bo go nie miałam.
Zobaczymy co będzie z planami na jutro.






czwartek, 6 marca 2014

Historia małego zegarka i pewnego zdjęcia

Historia znana z opowiadań Mamy, byłam za mała żeby pamiętać.
Miała mama sukienkę, którą pod koniec wojny od kogoś dostała. Niewiele w niej chodziła, wisiała w szafie, potem przerobiła na bluzkę, potem komuś resztki podarowała. Zachowała jednak pasek, bo miał bardzo ładny, ręcznie robiony guzik. Wisiał sobie pasek w szafie, Mama wyszła za mąż, potem się urodziłam i jak miałam parę lat dała mi pasek do zabawy. Jak to dziecko, bawiłam się uderzając końcem paska o podłogę.
Zastanowił mamę dziwny dźwięk towarzyszący uderzeniom guzika. Obejrzała, pomacała, rozpruła....i wyjęła z wnętrza malutki złoty zegarek.
Domyśliła się dlaczego znalazł się w guziku, jednak go zatrzymała, nawet oddała do naprawy.( Moja zabawa nie wyszła mu na dobre.)
Niestety zegarmistrz okazał się łobuzem, ukradł części i powiedział, ze nie da się naprawić. I tak przez lata całe zegarek był w Mamy domu, bezużyteczny, obrosły historią, którą usłyszałam najpierw ja, potem moje córki... Brałam go czasem w ręce, oglądałam, pracowała wyobraźnia...
Niestety, po śmierci Mamy i likwidacji mieszkania zegarek przepadł. Byłam pewna, że go schowałam, ale ...nie mogę znaleźć.
Znalazłam natomiast zdjęcie.


Mama w czasie okupacji pracowała w zakładzie fotograficznym. Był  okupantowi potrzebny, więc się uchowała i nie wywieźli jej na roboty, a zakładu nie zamknęli. Robili w nim zdjęcia ślubne, do dokumentów i różne inne.
Pewnego dnia do zakładu wmaszerowało dwóch żołnierzy, w pełnym umundurowaniu i z bronią. Kazali sobie zrobić powyższe zdjęcie. Chcieli wyglądać na nim groźnie, Mama ustawiała ich kilka razy, trzęsąc się ze strachu. Wreszcie sobie poszli, mieli przyjść za dwa dni. Nie wrócili nigdy, wojna się skończyła, Mama zmieniła zakład na inny. Zdjęcie wzięła ze sobą i opowiedziała mi jego historię.
Ciekawe co się z nimi stało.