Jak się za PRL-u do demoludów jeździło

Wspominałam ostatnio z znajomą wyjazdy wakacyjne w czasach naszej młodości. Pogoda paskudna, powspominajmy więc.
Byliśmy młodym małżeństwem, na dorobku, o samochodzie nie było co marzyć, zostały pociągi. Procesu kupowania biletu nie pamiętam, (załatwiał o mąż) wiem że trzeba było zrobić to odpowiednio wcześnie i dobrze zaplanować trasę.
Opowiem jak wybraliśmy się do Bułgarii.

Taki bilet był ważny dwa miesiące, na całą trasę, łącznie z powrotem.

Pakowanie dzień wcześniej: plecaki, materace, śpiwory, ciuchy, menażki, kubki, sztućce, paliwo turystyczne, ciuchy, przybory toaletowe łącznie z papierem, latarka, no i oczywiście namiot. Jak się to nam mieściło, nie wiem. Rankiem wyjazd, kilka godzin do Medyki, kontrola celna łącznie ze sprawdzaniem przedziałów. Kiedyś zdarzyło się nam, że trzeba było się przesiąść i jechać do granicy rumuńskiej w strasznym ścisku, stojąc na korytarzu.

Następny etap to jazda przez Rumunię pociągiem zwanym "Karpaty Express". Upał, siedzenia z ceraty, tempo takie, że można iść obok i tak cały dzień prawie. Nareszcie Bukareszt i przesiadka do pociągu  do Bułgarii. Zawsze lubiliśmy góry, więc i teraz nie do Złotych Piasków tylko w stronę przeciwną.

Nie pamiętam dokładnie trasy, dawno to było i mylą mi się z innymi wyjazdami. W każdym razie już w Bułgarii, zliczamy monastyr Baczkowski i potem rozklekotanym autobusem jedziemy w mało znane ówczesnym turystom miejsce. Smoljan - widoki niesamowite, a w schronisku serdeczne powitanie.

Nudzący się opiekun schroniska, skosztował polskiej zupki w proszku i poczęstował nas anyżówką.

Następny etap podróży, to Pirin, góry na południu Bułgarii. Mieliśmy mapy, które okazały się niezbyt dokładne. trzeba było przejść spory odcinek pasmem górskim w pobliże Banska. Droga okazała się cudownie piękna pod względem widoków i mordercza pod względem odległości. Osiem godzin marszu i końca wytyczonej tyczkami trasy nie widać. Z upragnionej przełęczy schodziliśmy już o zmroku, namioty rozbijali po ciemku. Rano mycie w lodowatym jeziorze bo miejsce noclegowe słabo wyposażone.

 Na drugi dzień Wichren (2914 n.p.m). Już bez plecaków, można podziwiać widoki i ślizgać po zlodowaciałym śniegu. 

Bansko było wtedy małą mieściną, Przed domem siedziały kobiety z wrzecionami, na ścianach suszył się tytoń. Kiedy odwiedziliśmy to miejsce parę lat później, widać było wpływ rozwoju turystyki. Nowe domy, brak kolorytu i atmosfery.

Wracaliśmy przez Płowdiw, Gorną Oriachowicę, Wielkie Tyrnowo. Niestety, nie zachowały się zdjęcia, to były slajdy, część wyblakła, nie dala się odtworzyć.

W Bułgarii byłam 3 razy, ostania podróż z dziećmi jest tematem rodzinnych wspomnień do dzisiaj.