Ostatni wrześniowy

Przeleciał wrzesień, ani się obejrzałam. Nie bardzo był udany, nie wszystko udało się zrealizować, postarzałam się znów i tak jakoś melancholijnie mi było.
Udało się za to pożegnać miesiąc w przyjaznym miejscu gdzie cisza, las i ciągle kuszą niezbadane jeszcze ścieżki. Chociaż pogoda nie do końca dopisała, bo chłodno było i widoki przesłaniały bure chmury, a koronami drzew kołysał wiatr to na spacer udało się pójść.

W ogrodzie cała kolonia grzybów,

jeszcze kwitną posadzone w tym roku hortensje,

muśnięcie pędzla jesieni na liściach poziomki

żółte dziwadło na zmurszałym pniu przy leśnej drodze

trochę dalej biały talerzyk w suchym igliwiu,

tych kropkowanych jegomościów wszędzie pełno.

Chmury na moment odsłoniły Tatry,

już się zaczyna kolorowy spektakl.

Pojechaliśmy do Zawoi zobaczyć "Babiogórską Jesień", było kilku zaledwie artystów z certyfikatem, reszta to samo co wszędzie. Sówki nam się bardzo podobały.

Na straganach regionalne jadło, 

w kąciku dla dzieci można było pokręcić żarnami, zobaczyć starą maselnicę,

zrobić zdjęcie ze znudzonym zbójnikiem,

pogłaskać owieczkę.

Na scenie produkował się rumuński zespół, niestety byłam zbyt daleko i scena też ogrodzona.

Tyle mi się udało złapać w obiektyw.

Wróciliśmy jeszcze do figurek, bo sówka  zmieniła właściciela, a ja jeszcze zrobiłam zdjęcie strusia i parze bocianów. 

Wesołe miasteczko z oryginalną zachętą do wejścia na autodrom,

dzieciaki się przejechały na karuzeli, była jeszcze potwornie zgrzytająca huśtawka i brudny dmuchany zamek, nie dało się skorzystać.

Rano w niedzielę przez okno w kuchni zobaczyliśmy miłego gościa.

Niestety więcej siedział tyłem, ale udało się trochę.

Potem zmienił pieniek i zięć dopadł ptaszka.

Przed obiadem jeszcze krótki spacerek i sosnowa łza na pożegnanie.

Obiadek, niestety za zimno na jedzenie pod chmurką.

Tuż przed wyjazdem chmury poszły sobie i błysnęło słońce. Powrót był niezbyt udany bo w korku i kot miał pretensje, że mnie długo nie było.