Scenki i zdjęcia byle jakie.

 Koniec grudnia zdominowany częstymi odwiedzinami w tym budynku, który samym wyglądem przytłacza. Zawiłość sal i korytarzy nie  na moją orientację, ciągle zamiast w lewo idę w prawo, muszę pytać o drogę i zawsze mieć rezerwę czasu.

Potem czekanie pod gabinetem, można zaobserwować wiele ludzkich reakcji, najgorsi są tacy co wpychają się bezczelnie bez kolejki.

Powrót rozklekotanym tramwajem trwa godzinę, ciągle zapominam ile tam kilometrów. w tramwaju różnie bywa: dzisiaj pies przewodnik całą drogę prosił o smakołyk i muszę przyznać pięknie prosił i ładny był.

Był bardzo podobny.

Innego dnia wsiadł gruby facet z wózkiem wyładowanym wielkimi pudłami i usiadł obok skutecznie blokując przejście. Na zwróconą uwagę, że obowiązuje dystans.....zasłonił nos. Nie chciało mi się kłócić, na następnym przystanku wysiadłam, zmuszając go do wstania i usunięcia z drogi wózka.

Spotkało się dwóch znajomków na osiedlowej alejce, przywitali się trącając łokciami, następnie zsunęli maseczki szykując się do dłuższej pogawędki.

Ciernie nowego, nie umiem usunąć tego zdjęcia. Zniknęła gdzieś funkcja usuń.

Jestem zbyt zmęczona żeby się dalej w to bawić.

Nie będzie w tym roku jarmarku, to chociaż przypomnę zeszłoroczny.

Szopek też nie było.

Odgrzebałam trochę wspomnień, może jeszcze kiedyś wrócą kolorowe kiermasze, a póki co trzymajmy się zdrowo.