Uwaga! Narzekam.

Ponarzekam sobie, bo nie lubię:
ekstremalnych temperatur, trwających zbyt długo upałów, głośnej muzyki, wrzasków małolatów, tłoku w autobusie i tramwaju, o innych niedogodnościach nie wspomnę. Nie lubię też jak po raz kolejny daję się nabrać ochom i achom nad nadchodzącym wydarzeniem, co się okazuje parą w gwizdek. No ale widocznie z tego się już nie wyleczę.
The Dream Engine to brytyjski zespół akrobatów, ponoć o światowej sławie. Nie lubię cyrku ale te akurat pokazy mają swój urok, chciałam zobaczyć.
Mimo obezwładniającego lenistwa i niechęci do wychodzenia w upał, założyłam że wieczorem będzie chłodniej. Dojechałam w miarę przyzwoicie, pomijając grupkę dzieciaków wrzeszczącą w tramwaju ( bo rozmową trudno to nazwać) i cóż się okazało? Pierwszy pokaz trwał zaledwie 10 minut i nie zdążyłam, sadząc w swojej naiwności, że będzie dłużej.
Następny za godzinę, pozostanie na miejscu raczej nie wchodziło w grę bo huczała muzyka, poszłam na spacer.

Dzieciaki miały uciechę i możliwość taplania się w nowej fontannie.

W dalszym ciągu mam ochotę na przejażdżkę tramwajem wodnym, szkoda tylko, że bilety takie drogie.

Nowy most już niedługo pewnie będzie gotowy.

Słońce trochę zamglone i niewyraźnie oświetlało drugi brzeg.

Moda na kłódki nie minęła, ciekawe ile miłości zardzewiało tak jak one.

To uczucie musiało być potężne, może jest nadal.

Nawet kałuża się trafiła, ale nie po deszczu, tylko z polewaczki.

Robi się coraz ciemniej, księżyc już wysoko,

czas zacząć pokaz.

Muzyka zmienia charakter i nad głowami pojawia się balon z akrobatką.

Dość efektownie to wyglądało, balon zmieniał kolory, pani zniżała się dotykając rąk widzów, potem znów wykonywała akrobacje wysoko. 

Tylko że ja widziałam 3 lata temu spektakl naprawdę fantastyczny, myślałam, że będzie coś

podobnego.

Jeszcze sobie raz obejrzałam kolorowa fontannę i wróciłam do domu.

W sumie nie żałuję, ale nie lubię rozczarowań. Trzeba było się wybrać na noc teatrów, ale przegapiłam.