Nareszcie...

Chodziła za mną już od jakiegoś czasu chęć jakiegoś wypadu za opłotki miasta, znudziły stare trasy, aż dwa dni temu znalazłam informację w internecie o muzeum Władysława Wołkowskiego.
Olkusz niedaleko, przejeżdżałam tamtędy wiele razy i zawsze jak widziałam niebieskie dachy nowego osiedla, wiedziałam że do Krakowa blisko.
Początki miasta sięgają wczesnego średniowiecza, wydobywano tam srebro, potem miasto przeniesiono trochę dalej nad rzekę Babę, a swój rozwój zawdzięczało dogodnemu położeniu blisko ważnych szlaków komunikacyjnych. W 1907 austriacki przedsiębiorca Peter Westen założył tam Fabrykę Naczyń Blaszanych, dzisiejszą Emalię.
Dwa dni się zbierałam, poczytałam trochę informacji, zebrałam wreszcie i ruszyłam, trochę na oślep, bo mapkę miałam marną i bez przewodnika. Jeszcze na dodatek musiałam się wrócić z parteru, czego bardzo nie lubię, ale bez zapasowej baterii do aparatu raczej wolę się nie ruszać.

Jeszcze na pod blokiem poprawiła mi humor ta parka, potem udało się dotrzeć na dworzec i niemal z marszu wsiąść w podjeżdżający bus.

Zaraz na początku drogi trafiłam na stary cmentarz, nieczynny i zaniedbany.

Pomnik Francesca Nullo.

Anioł z utrąconym skrzydłem, 

drugi też stareńki i zniszczony. Bliższych informacji o tym cmentarzu nie znalazłam.

Ładny Rynek z mieszczańskimi kamieniczkami,

i bryłą gotyckiej fary św. Andrzeja Apostoła.

Pokręciłam się po Rynku i okolicznych uliczkach, ale moim głównym celem

było Muzeum Twórczości Władysława Wołkowskiego mieszczące się w ślicznym dziewiętnastowiecznym  Dworku Machnickich.

Władysław Wołkowski (1902 - 1986) najwięcej czasu w swoim życiu poświęcił architekturze wnętrz opartej na materiałach naturalnych jak wiklina, trzcina, len, pręt metalowy.

Uważał, że wprowadzenie do mieszkań naturalnych surowców pomoże w większym obcowaniu z natura w świecie panoszącej się techniki. Jego prace były znane, zdobywał liczne nagrody.

To część jego dorobku, naprawdę bardzo piękne prace.

Takie koszyczki bym chętnie widziała u siebie.

Bardzo mi się muzeum podobało, tylko mi przeszkadzały opisy na meblach.

Niestety nie wiedzieć dlaczego, akurat dzisiaj odezwała się moja stopa i musiałam zrezygnować z Muzeum Pożarnictwa, Muzeum Afrykanistycznego i starego Olkusza. 

Powędrowałam na przystanek i wróciłam do domu. 

Potem się opamiętałam, trzeba było iść na kawę, posiedzieć, odpocząć i zwiedzić resztę.

Jedyna pociecha, że Olkusz niedaleko.