"....gdzie ta chata rozśpiewana...."

Jak zwykle wybierałam się jak sójka za morze, dzisiaj mi się przypomniało, że mam blisko i może nie będzie padać. Alternatywą było sprzątanie piwnicy, więc wybór rozumie się, chyba dobry.
Rok 1894, Włodzimierz Tetmajer odkupuje od swojego teścia kawałek ziemi i stawia na nim dom - ten, w którym odbyło się słynne wesele Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną.
 Po latach dom stanie się własnością Rydla, który odkupi go od Tetmajera i przebuduje na własne potrzeby.
Dom po śmierci poety stał się własnością rodziny, ale w roku 1968 wybuchł tam pożar i zniszczył część pamiątek. Podjęto wtedy decyzję o utworzeniu w nim Muzeum Młodej Polski, które otwarto 21 listopada 1969 roku pod opieką PTTK. Działało tak do 2014 roku, kiedy to muzeum na skutek różnych sporów zostało zamknięte. Od 2015 roku Rydlówka jest częścią Muzeum Historycznego, wyremontowana została na nowo otwarta w listopadzie ubiegłego roku.

Tak zwana Świetlica, część dobudowana przez Rydla, była tu jego pracownia i biblioteka.

Teraz zdobi ją galeria malarstwa i służy jako sala audytoryjna, odbywają się tutaj spotkania, wykłady, prelekcje.

Jadwiga z Mikołajczyków Rydlowa, portret  namalowany prze Stanisława Kamockiego.

Lucjan Rydel

Wierzby - Ludwik Stasiak

Tędy wchodzimy do "starej" części domu,

Izba Taneczna tutaj bawili się weselni goście.

Stroje bronowickie w autentycznej szafie z tamtego okresu.

Tu tak zwana Izba Scena odtworzona z didaskaliów Wyspiańskiego w "Weselu", to miał być pokój Gospodarza Włodzimierza Tetmajera. Nie odpowiada prawdziwemu pomieszczeniu, bo Wyspiański musiał wziąć pod uwagę warunki sceniczne.

Alkierz, kiedyś sypialnia mieszkańców domu.

Gablota z utworami Rydla,

pamiątki od gości weselnych.

Goście na weselu.

Jeszcze raz świetlica z galeryjki. 

Wejście do muzeum,

widok na dworek. Wszystko tu się  łączy, autentyczne sprzęty, obrazy, eksponaty, z tamtym prawdziwym i scenicznym weselem i "Weselem". Słychać cichutkie tony muzyki, jakby duch tamtych wydarzeń jeszcze tu został. Z drugiej strony to jednak muzeum i wiemy, że to już nie jest takie jak było. 

Zwiedzałam w komfortowych niemal warunkach, bo byłam prawie sama. Drażnili mnie tylko ludzie pilnujący ekspozycji, bo w pewnym momencie czułam za plecami aż trzy osoby. Snujące się niby przypadkiem, ale denerwujące. Chociaż na pytania odpowiadali chętnie.

Wracałam okrężną drogą, straszyły chmury,

jakieś rachityczne maczki jeszcze kwitły,

zaczyna panoszyć się nawłoć.

Nie padało.