Sierpniowe to i owo

Dzień wydawał się obiecujący, bo chmurki były i wiaterek powiewał, zdecydowałam, że po długiej przerwie pojadę na cmentarz. Niestety zanim się wybrałam chmury zaczęły się rozwiewać, słonko przygrzewać, no ale jeszcze źle nie było.

Autobus, którym dojeżdżam skręca za wcześnie, muszę iść do cmentarza spory kawałek, liczyłam na uzupełnienie kilometrów, bo ostatnio z tym kiepsko. Wyciągam telefon, a tu klops, nie chce się odblokować. Klikam i klikam, a tu nic, nie chciało mi się stać na ulicy ruszyłam, ze złości przeszłam trasę szybciej niż zwykle. Na ostatniej alejce ptaszka zobaczyłam, wyciągam aparat, a on się zaciął, ptaszek odleciał. Przy grobie okazało się, że ktoś gwizdnął mi ładny bukiet i wstawił ohydne plastikowe badziewie. Wrrr.

Posprzątałam, kwiatki położyłam, zrobiło się ciepło, usiadłam w cieniu na ławce. Telefon dalej nie działa, zamiast się zastanowić, wpadłam w panikę (kiedyś mi się to zdarzało często, ale staram się z tym walczyć), wyjęłam aparat bo ptaszek znów się pojawił. Po kilku próbach udało się i zdjęcie zrobiłam, troszkę z daleka, ale bliżej się bałam podejść.

Oto on.

Na większym zbliżeniu aparat się kiwał, nie dało się lepiej.

Sierpniowe wędrówki zaczęłam od polowania na nowy mural. Przy okazji wreszcie w całej krasie mogłam zobaczyć wyremontowany słynny szkieletor, który był niechlubną wizytówką miasta.

Mural na słupach podtrzymujących strop przejścia na Rondzie.

To zdjęcie ukradłam z internetu, mój aparat nie objął całości.

Ogród Botaniczny blisko to zajrzałam.

Hortensje pięknie kwitną.

Wiejskie klimaty.

Heliotrop o pięknym zapachu.

Pokaz obsługi ula, chyba bo wolałam stać z daleka.

Oczko wodne dla Opakowanej, bo kałuży nie było.

Ta dziwna roślina nazywa się "żywice kauczuki".

W domu czekała strażniczka misek.

Koło ratunkowe w postaci wnuczki przywróciło do życia telefon.

Nie wiem co będzie dalej, próbowałam pisać na nowym interfejsie i się nie dało. Zmieniał mi kolor czcionki, nie słuchał. Pantera miała rację, makabra.