Sukienka

Długo się zastanawiałam czy o tym pisać, czy nie. Ostatecznie każdy może tu zajrzeć, a historia jest z tych wspomnieniowych i prywatnych.
Jest jednak coś co mnie skłoniło do opisania, przedziwnego zbiegu okoliczności.
Zacznę od początku.
Czwarty rok studiów, po różnych meandrach rozstaniach i powrotach zapadła decyzja o ślubie. Czasy były takie, że nawet małżeństwom trudno było mieszkać razem w akademiku, już nie pamiętam co nas skłoniło żeby brać ślub właśnie w tym czasie.
Oboje klepaliśmy biedę, nie bardzo było nas stać na okazały ślub, nie mówiąc o weselu, miało być skromnie. Jakoś wtedy nie marzyłam o kreacji księżniczki, ale jakąś kieckę, pod naporem rodziny musiałam mieć. Nie chciałam długiej, znalazłam w "Przekroju" model Hoff i taka mi się zamarzyła.
Kupienie wtedy materiału graniczyło z cudem, udało się za jakieś wygrzebane dolarowe zaskórniaki kupić w Pewexie białą koronkę na dół sukienki, reszta miała być z szyfonu na białym spodzie. Model był lekki i zwiewny, podobał mi się. Mama miała znajomą krawcową, która szyła nam kiecki (nie zawsze mi się podobały), zaniosłyśmy zdjęcie i materiał i tu zaczęły się schody.
Byłam zbyt mało asertywna żeby się uprzeć i została przeforsowana wersja krawcowej. Kiecka mi się nie bardzo podobała, ale klamka zapadła i rękawy zostały uszyte z koronki.
Ślub był, sukienka powędrowała do szafy, potem do walizki, zaczęło się życie, już do niej nie wracałam, a przerobić jej na coś jakoś nie miałam ochoty.
Mijały lata, czasem przy wspomnieniowych okazjach o sukience się opowiadało, zabrałam ją ze sobą do swojego domu, bo ciągle jeszcze z tyłu głowy było, a nuż się przyda ten kawałek ładnej koronki.
Nie tak dawno,(2 lata?) na którymś z blogów pokazywałyśmy sobie swoje ślubne kreacje. Większość była oryginalna, szyta czasem chałupniczym sumptem, ale wszystkie urocze. Skusiłam się i ja, pokazałam swoją. Potem o całej sprawie zapomniałam i sukienka znów powędrowała do lamusa.
Jakiś czas temu, gdzieś w połowie ubiegłego roku dostałam wiadomość, że pod tamtym "pokazem" ktoś usiłuje się ze mną skontaktować. Zajrzałam z ciekawości i odpisałam.
Okazało się, że ktoś w organizuje wystawę sukien ślubnych z okresu PRL-u i chciałby sukienkę wypożyczyć na wystawę, bo brakuje w zestawie właśnie krótkiego modelu.
Zgodziłam się i od 25 stycznia w Muzeum Okręgowym w Koninie wisi moja skromna ślubna sukienka.
Dostałam śliczne zaproszenie, niestety nie mogłam być, bo daleko i kiepski dojazd.

Zdjęcie z wystawy, przyznaję, że na tym manekinie niezbyt pięknie wygląda, chyba ją źle wyprasowali.

A tutaj "oryginał" w dniu ślubu.

Tak to dzięki blogowemu  światu, sukienka doczekała się większej widowni.

Dobrze, że czas ją oszczędził i tylko trochę pożółkła, co dało się wyprać.