Nareszcie....

Nareszcie zaczęłam się wygrzebywać z marazmu, rozleniwienia, niechciejstwa.
Będzie szansa iść do fryzjera i otwarli muzea, będę miała konkretny cel, już mi tego brakowało.
Wprawdzie nie od razu się udało, zrealizować co zaplanowałam, bo w sobotę w połowie drogi wysiadłam z zatłoczonego autobusu. Niby są jakieś limity pasażerów, ale wcale tego nie widać.
Był spacer po parku, ale też nie do końca  bezludny, a raczej odwrotnie. Tyle, że przestrzeń większa.

Grzybowy urodzaj na drzewie,

tysiąckrotna stokrotność, napatrzyć się nie można.

Tu nikt o zarazie nie pamięta, hałas deskorolek i większości brak maseczek w odpowiednim miejscu.

Jeszcze żółto i biało, ślicznie.

Dzisiaj udało się zrealizować zaplanowane wyjście, jakoś zniosłam nadmiar towarzystwa w autobusie, za to w muzeum było cicho i pusto. Oczywiście że na początek poszła Manggha, moje ulubione muzeum, zwłaszcza, że dwie nowe wystawy o wdzięcznych nazwach "Jak we śnie" i "Na granicy cienia"

Będę dozować, bo jest o czym pisać.

"JAK WE ŚNIE"

EMIL ORLIK W JAPONII"

[…] bez popadania w poetyczność można powiedzieć: to jest jak sen!! bo tutaj na Wschodzie uroczy wieczór z jego cudownym nastrojem znika, zanim całe to piękno na dobre w człowieku osiądzie! dlatego tutaj pędzel i farby raczej zostają w torbie.

Emil Orlik, 1900

 

W lutym roku 1900 wyruszyłem samodzielnie w podróż do Japonii. Pracowałem tam dużo i chętnie, pełen wszystkich inspiracji, które ten osobliwy kraj i jego wysoka kultura mają do zaoferowania. W warsztatach drzeworytników i drukarzy wyuczyłem się całej rzemieślniczej techniki drzeworytu barwnego. Poprzez studia nad starą sztuką wschodnią i w kontaktach z japońskimi artystami starałem się wniknąć w istotę sztuki wysokiej Chin i Japonii.

Emil Orlik, 1901

 

Emil Orlik (1870–1932), czeski artysta żydowskiego pochodzenia – malarz, rysownik, grafik pracujący we wszystkich technikach, scenograf i kostiumolog (współpracujący m.in. z Maxem Reinhardtem), plakacista, ilustrator i projektant książek, artysta ekslibrisu, pedagog – działał w Pradze, gdzie się urodził, Wiedniu i Berlinie. Związany z Secesją Wiedeńską, Grupą Klimta i Secesją Berlińską wiele podróżował, w tym do Japonii, Afryki i do Ameryki Północnej. Był aktywny w każdym obszarze sztuki, zawsze napędzany wielką ciekawością tego, co było dla niego nieznane. Jednak prace graficzne pozostają w centrum jego oeuvre.

Orlik odwiedził Japonię dwukrotnie: w latach 1900–1901 i 1911–1912. Jednakże to pierwsza, dziesięciomiesięczna podróż była kluczowa i głęboko inspirująca. Poznał technikę japońskiego drzeworytu barwnego, co wśród artystów tego czasu było stosunkowo rzadkie. Uczył się u malarza Kanō Tomonobu (1843–1912), którego sportretował w pracowni.

Teraz to co lubię najbardziej, drzeworyty. Muszę przyznać, że nauczył się wiele i wyczuł "ducha" japońskich  drzeworytów.

Ulica Kioto w deszczu,

Japonka przed parawanem.

Powiew wiatru - czyż nie piękny?

Trzy następne obrazy tworzą unikatowy cykl, przedstawiają sposób powstawania drzeworytu.

Artysta szkicuje wzór,

inny wycina w desce, najczęścej z drzewa wiśniowego,

tutaj nakładane są kolory.

Dwaj Japończycy.

Takie nakrycia głowy nosiły kobiety w zimie.

Japońskie mamy i

nawet ex libris w japońskim stylu.

Były jeszcze świetne portrety, ale już nie będę ich dokładać.

Portret artysty, niestety za szkłem i kiepsko wyszedł. Druga wystawa....hmmm, pan w kasie mówił coś, że mocno kontrowersyjna, zgadza się, ale o tym innym razem.