Rudy, Rudzielec,

Król Złoty,  tak go nazywałam, nawet nie wiem jak miał na imię.
Mieszkał w sąsiednim bloku na parterze, miał na balkonie budkę i wygodne schodki, ale wolał swobodę. Obserwowałam go przez kilka lat, był przyjazny, dał się pogłaskać, psy omijały go z daleka.

Mżawka i mokry asfalt? Nie ma problemu.

Trawnik pod moim balkonem, miał swoje ulubione miejsce, spał często na nagrzanej ziemi.

Nie zawracaj mi głowy, muszę się umyć.

Tak to wyglądało z wysokości trzeciego piętra.

Samochód? Chwileczkę, zaraz zejdę. Nigdy się nie spieszył, miał swój rewir, wyłaniał się to tu, to tam, pozwalał głaskać, jak mu było zimno czekał aż ktoś go wpuści na klatkę. Czasem przyjął poczęstunek, wybierał najmiększą wycieraczkę, przespał się i potem głośnym miauczeniem domagał otwarcia bramy, bo on już musi iść.

Pod moimi drzwiami.

Wnęka koło bramy, lubił tam przesiadywać, chociaż dwa metry dalej, w innej wnęce miał materacyk i kocyk.

Chwila niezdecydowania. Miał już sporo lat, kiedyś spotkałam jego opiekunkę, opowiadała o nim, jak to kiedy był jaszcze mały wylazł na drzewo i musiała go ściągać straż, jak kiedyś wsiadł do samochodu i pojechał do sąsiedniego osiedla, na szczęście przypadkowi opiekunowie zorientowali się, że jest czyjś i wrócił. Dowiedziałam się też, że ma chore nerki, jest pod stałą opieką lekarza i nie trzeba go dokarmiać.

Ostatnio widywałam go rzadziej, w ubiegłym tygodniu spał ciągle na swoim materacyku, jego futerko takie miedziane w zachodzącym słońcu, zmierzwiło się i zmatowiało. 

  

To ostatnie zdjęcie, za dwa dni zniknął kocyk i materacyk i już go nie widziałam.

Dzisiaj dowiedziałam się, że odszedł za TM w ubiegły piątek. Nie było już ratunku.

Żegnaj Królu Złoty, żal....