Deszcz

Pada od wczoraj, ale to nic.
Pamiętam deszcze padające kilka dni, beznadziejne, niosące powódź, tragedię na wielką skalę.
Deszcz, nie wiem czy go lubię, chociaż czasem niesie wytchnienie po upałach, stanowi świetny pretekst do leniuchowania, odmowy wyjścia z domu jak się nie chce.
Deszcz towarzyszył mi w róznych chwilach życia, na pogrzebie Taty, w czasie krótkiego wyjazdu kiedy to padało przez trzy dni, tygodnia w Zakopanem, przestał złośliwie w dniu wyjazdu.
Nieraz zmoczył do bielizny, narobił wstydu bo nie zdążyłam się schować i po 15 minutach tylko ja jechałam mokra w tramwaju.
Pod namiotem, kiedy trzeba pilnować dzieci, żeby nie dotykały głową bo przemoknie, podmokła podłoga, pół dnia gry w "państwa miasta", bo wyjść nie można, a jak przestało, suszenie dobytku przed dalszą drogą.
W domu rodzinnym biegało się w czasie ulewy, boso bo trzeba było podstawić beczkę pod rynnę, żeby nałapać deszczówki. Nagrzane słońcem płyty chodnika pachną zmoczone deszczem w jedyny, niepowtarzalny sposób. Szukałam zdjęć, wspominałam i doszłam do wniosku, że nie robi się w deszczu zdjęć. Te nieliczne już pokazywałam.
Można też w czasie deszczu wyjść z dzieckiem bo ma się termin do lekarza, przemoczyć buty, wyjść do muzeum. Tak jak to zrobiłam w ubiegłą sobotę i zobaczyć nie tylko kamienie, ale także....malarstwo
Ireny Trzetrzewińskiej 
Irena (Rena) Trzetrzewińska maluje niewielkie kompozycje olejne i pastelowe inspirowane naturą, procesami obumierania i trwania. Są to martwe natury z owocami w różnym stopniu rozkładu i krajobrazy – przede wszystkim tatrzańskie.
(ze strony Muzeum)
Jej obrazy są niezwykłe, płoną własnym światłem, czasem trudno było zrobić zdjęcie, tak duży był kontrast.

Takie obrazy potrafią rozjaśnić ponury deszczowy dzień.