Wracamy

Zaczęło robić się tłoczno, obejrzałyśmy co było do obejrzenia, decyzja podjęta, wracamy. Nasza przewodniczka nie miała ochoty znów przebijać się przez rynek, pojechałyśmy inną drogą.

Trudno było nie zauważyć z daleka

Zamek w Wiśniczu – zamek położony na zalesionym wzgórzu nad rzeką Leksandrówką we wsi Stary Wiśnicz, wzniesiony przez Jana Kmitę w 2. połowie XIV wieku. (Wikipedia)

Nie można ominąć wzgórza malowniczo porośniętego drzewami.

Niektóre bardzo wiekowe, ale jeszcze się trzymają.

Wejść można przez piękną bramę.

Figurki jak z obrazów Makowskiego,

chyba oficyny i

zamek w całej okazałości.

Siadamy w zamkowej kawiarni. Wystrój ma niby nawiązywać do pomieszczeń alchemika, bo na dwóch stołach wystawiono retorty i inne alchemiczne utensylia, ale zdjęcia im nie zrobiłam bo mi się wydawały jakieś mało autentyczne.

Kawę wypiłyśmy i czas ruszyć w dalszą drogę.

Na skrzyżowaniu moje towarzyszki jak zwykle wypatrzyły kapliczkę z figurą św. Nepomucena.

Należało się zatrzymać i sfotografować.

Jeszcze ostatni rzut oka na zamek i prosto do domu.

Wyjrzało słońce, na parapecie z jednej strony palmowa dekoracja, z drugiej drzemiąca Muszelka.

Smakowity deserek i muszę pożegnać gościnne progi. Kot czeka.

TERAZ KORZYSTAM Z OKAZJI I ŻYCZĘ WSZYSTKIM MIŁYM GOŚCIOM 

ŚWIĄT TAK KOLOROWYCH I ŚLICZNYCH JAK TE PISANKI.