Odkurzam zeszłoroczne zaległości

Zobaczyłam w gazecie zdjęcie  i tytuł notatki "Odnaleźliśmy artystę partyzanta, którego dzieło zachwyca odwiedzających kamieniołom Liban"

Zdjęcie kiepskie, ale mnie zainteresowało. Autorem rzeźb jest Tomasz Górnicki absolwent ASP w Warszawie. znany jest ze sztuki w przestrzeni publicznej. Jego dzieła pojawiają się niespodziewanie w różnych miejscach, często zniszczonych, opuszczonych, samotnych, bywa, że nielegalnie.

Instalacja nosi tytuł "Apocalypto" i nawiązuje do miejsca, bo kamieniołom był miejscem, gdzie w latach 1942-1944 wykorzystywano do niewolniczej pracy około 2 tys osób, głównie Polaków. 

Tak już mam (ulubione powiedzenie mojego znajomego), że jak mnie coś zainteresuje to lubię sama sprawdzić i zobaczyć.

Wybrałam się więc, bo wcześniej byłam tylko w okolicy i widziałam kamieniołom późnym latem i z góry.

Nie bardzo wiedziałam, czy da się tam dojść, ale w drodze powrotnej wypatrzyłam mocno zarośniętą boczną drogę,domyśliłam się że może prowadzi na dno kamieniołomu. Sprawdziłam na mapie i postanowiłam zaryzykować.

Okazało się, ze wybrałam dobrze, ze ścieżki widać Kopiec Kraka,

wyraźnie prowadzi w głąb kamieniołomu. Zarośli coraz  więcej, im bardziej w głąb tym ciemniej, prawie pusto, spotykam tylko parę osób, jest trochę niesamowicie.

Te konstrukcje widziałam z góry teraz są na wyciągnięcie ręki.

Ze zdjęcia i notatki prasowej nie dowiedziałam się, w którym miejscu są rzeźby, rozglądałam się, patrzyłam raczej w górę i przed siebie, aż się potknęłam i wtedy zobaczyłam po czym stąpam.

Ścieżka z nagrobków żydowskiego cmentarza. Zrobiło mi się nieprzyjemnie, ale ominąć się nie dało.

Zaszłam daleko w głąb i rzeźb nie wypatrzyłam, musiałam zawrócić, bo kończyła się ścieżka. Napotkana po drodze dziewczyna spytana o rzeźby powiedziała, że owszem są ale trzeba iść na górę.

Poszłam i znalazłam przy drodze, którą minęłam wcześniej.

Niestety figury mężczyzny już nie było, został tylko ten nagi chłopczyk, stojący wśród zardzewiałych konstrukcji, na platformie nad przepaścią.

Nie wiadomo co się stało z drugą postacią.

Wśród tych zardzewiałych, zniszczonych, ponurych konstrukcji znalazłam jeszcze jedną,

białą, okutaną w chustę postać dziewczynki. Nie wiem czy była tam wcześniej czy pojawiła się później, jest równie przejmująca jak postać chłopczyka.

Tę wyprawę na długo zapamiętam.