Nad morzem i....niespodziewany koniec podróży

Dotarliśmy w okolice  Burgas. Samo miasto nieciekawe,  portowe, zmierzamy na pole namiotowe kawałek dalej. Namioty rozbite, manele pochowane i na plażę. Dzieci uradowane, piasek, woda, kąpiel  mimo ze fala wysoka.

Jeden z naszych namiotów na biwakowym klepisku.

Ten piękny błękit wody na drugi dzień zmienił się w zieleń. Fale były coraz wyższe, przez noc przywlokły ze sobą ogromną ilość zielonych, długich wodorostów. Kąpiel już nie była przyjemnością, toalety i warunki sanitarne fatalne, zwinęliśmy się i dalej na północ, wzdłuż wybrzeża.

 Natrafiliśmy na przyzwoity camping i zatrzymaliśmy się na dłużej. Spotkaliśmy rodaków (nad morzem ich było pełno) i co tu dużo gadać, przeważnie wzbudzaliśmy politowanie, u nielicznych podziw. Większość przyjeżdżała z wypasionymi namiotami i sprzętem, zakotwiczała na dwa tygodnie, siedziała na plaży i tyle.

My nie mieliśmy nawet stolika i krzeseł, posiłek rozkładało się na masce samochodu, za to na ślicznych lnianych serwetkach, jadło na stojąco. Na tym postoju zepsuł nam się palnik i trzeba było go przetkać. Zanim to mąż zrobił, sąsiedzi Polacy nie wytrzymali, widząc małą popijającą kolację winem (rozcieńczonym) zagotowali nam wodę i użyczyli krzesełka.

Nie mogli pojąć, że my tak wędrujemy i nam się chce. A my mieliśmy w planach Neseber.

Cudowne, położone na półwyspie miasteczko z zabytkami z V, VI wieku. Malownicze, urokliwe z aurą starożytności. 

Nasza podróż zbliżała się ku końcowi, mieliśmy jeszcze w planach Warnę i zakończenie w Bałcziku. Pożegnaliśmy miłych sąsiadów (pomogli naprawić palnik) i do Warny. Ponieważ temperatury były tropikalne, samochód nagrzewał się jak piec, ruszyłam w drogę w kostiumie kąpielowym. Zbliżaliśmy się do Warny i na moście prowadzącym do miasta, na czteropasmowej drodze, przepuściliśmy wielgaśny samochód na tureckiej  rejestracji. Facet jechał szybko i nierówno. Tymczasem ów samochód nagle wykonał manewr, zajechał drogę samochodom przed nami. Nic się nie dało zrobić. Mimo rozpaczliwego hamowania patrzyłam jak zaczarowana na zbliżający się nieuchronnie tył samochodu. Uderzenie było na tyle mocne, że rozwaliło nam lewy błotnik, bagażnik z dachu zleciał razem z namiotami i kołem. Dzieciom nic się nie stało, miałam otarte od pasa ramię, mąż skórę zdartą z stopy. 

Wyskakiwałam z samochodu, wyciągając w popłochu kieckę z bagażnika, zbieraliśmy rozrzucone klamoty i trzeba było wszystko upchać z tyłu. Czekaliśmy w nieskończoność na policję, wreszcie mąż z starszą córką wsiadł do samochodu (był sprawny!) i pojechał na pobliski parking, ja z młodszą na piechotę dołączyłam później. I tu przydała się zawarta w górach znajomość. Znaleźliśmy  dziewczynę, pomogła nam dostać się na camping w pobliżu, a potem znaleźć  warsztat. Byliśmy ubezpieczeni, więc jakoś się to udało załatwić. Czekaliśmy na naprawę trzy dni. Do miasta można było popłynąć stateczkiem, na plażę trzeba było pokonać prawie czterysta schodów, w morzu pływało mnóstwo ślicznych meduz, masło w garnuszku topiło się od upału. I gdyby nie wypadek byłaby sielanka. Byliśmy na kolacji u rodziców Rali (imię znajomej), podziękowaliśmy za pomoc. Po trzech dniach samochód wyglądał tak.

Już nie pojechaliśmy dalej, bo trzeba było wracać. Przez Ruse, Tokaj do Polski. Niestety bagażnik się poluzował i zjeżdżał z dachu. nic nie pomagało, trzeba było wystawić rękę przez okno i trzymać. Dobrze, ze po mojej stronie, trzymałam całą drogę, bo wszelkie próby umocnienie działały krótko.

Podróż trwała miesiąc i do dzisiaj  wspominamy ją z przyjemnością.