Przyziemnie o podniebnych lotach

Ładnych parę lat temu, obejrzałam w telewizji program o Grupie Akrobacyjnej "Żelazny". Wypowiadali się członkowie grupy, piloci, spece od lotnictwa akrobacyjnego. Pomyślałam sobie, że warto by zobaczyć taki pokaz na żywo. Za jakiś czas nadarzyła się okazja. Ponieważ mam skłonność do wybierania trudniejszej drogi, pojechałam wtedy autobusem i na teren dawnego lotniska dostałam się przez dziurę w płocie. Dzięki temu mogłam obejrzeć z bliska samoloty i sam pokaz w sprzyjających warunkach. Niestety gdzieś przepadły zdjęcia. Miałam ochotę pójść raz jeszcze, ale albo pogoda nie sprzyjała, albo inne trudności i minęło kilka lat.
Dzisiaj postanowiłam jednak się wybrać. Mam dość daleko i chyba zbyt późno wyszłam. Nie zdążyłam na pokaz akrobacji grupy z Warszawy zobaczyłam tylko końcowe, tradycyjne serduszko.

Impreza nosi tytuł : Małopolski  Piknik Lotniczy i  niestety atmosfera bardzo piknikowa. Minęłam plenerową ekspozycję Muzeum Lotnictwa,

i dotarłam do barierki oddzielającej tłum od  oczekujących na starty samolotów. Niestety tłum był tak gęsty, że niewiele zobaczyłam.

Zatrzymałam się, zacisnęłam zęby i  zwalczyłam chęć natychmiastowej ucieczki. Hałas, bynajmniej nie samolotów tylko ludzki, łażący wte i wewte ludzie, płaczące dzieci i...on. Zapowiadający poszczególne loty i pokazy. Nie wiem kto to był. O pilotach, historii samolotów opowiadał bardzo ciekawie, ale dowcipy i komentarze wychodziły mu cięższe od bombowców.

Udało mi się zrobić zdjęcie słynnych Spitfire'a  i kukuruźnika.

(Nie jestem pewna, czy dobre zamieściłam zdjęcie)

Udało mi się obejrzeć akrobację pojedynczego samolotu i nabawiłam się sprzętowego kompleksu.

Jak zobaczyłam te półmetrowe rury obiektywów, to mój aparacik chciał się schować do torebki.

Niestety grupa "Żelazny" dla której przyszłam, pokaz ma dopiero jutro, prowadzący opowiedział następny głupawy dowcip, poczułam się ogłuszona, nogi mnie bolały i z wielkim żalem opuściłam pokazy. 

Były tłumy ludzi, masa kramów z jedzeniem, piciem i wszelakim "dobrem" dla gawiedzi.

W drodze powrotnej popełniłam oczywiście "sprawdzony" błąd. Zamiast iść przez park,

poszłam w drugą stronę, zapominając o remoncie ulicy. Przenieśli przystanek i musiałam pokonać kawał drogi wzdłuż wykopów i pokiereszowanych chodników.

Doszłam do wniosku ze starsza pani powinna już sobie darować takie rozrywki.