Obozy wędrowne.

Przyszło lato, czas urlopów. Ponieważ ja urlop mam cały rok, nie zanosi się na wyjazd, zostało mi powspominać młodzieńcze wakacje.
Na trzecim roku studiów poznałam mojego przyszłego męża. Tak jak ja lubił wędrówki, zabrał mnie na obóz z grupą ludzi z jego roku. Z duszą na ramieniu bo nie znałam wszystkich, a nikogo dobrze, pojechałam.
I były to jedne z najpiękniejszych wakacji. Niewielka grupka zgranego towarzystwa zaczęła wędrówkę w Rytrze. Prócz własnych betów każdy dostał przydział wspólnego ekwipunku. Niosłam stojak do kotła.
Droga prowadziła przez pola, lasy, szlakiem przez Beskid Niski. Robiliśmy dziennie około 20 w porywach 30 kilometrów. Na nocleg szukaliśmy miejsca w pobliżu lasu,  wody oraz wsi żeby można było dokupić prowiant, znaleźć drewno na ognisko i umyć się.
Podział ról sam się zrobił. Kiedy już zrzuciliśmy ciężkie plecaki, rozstawialiśmy namioty, potem chłopcy szli do lasu po drzewo, dziewczyny szykowały jedzenie. Rozpalało się ognisko, zawieszało kocioł i gotowało wodę na herbatę, zupę, makaron z wkładką czy co tam było pod ręką.
Po kolacji posiadówka wokół ogniska, opowieści i śpiewy. Jeszcze trzeba wymyć kocioł, umyć się w strumieniu i spać.
Rano mycie, herbatka, śniadanko, pakowanie obozu i w drogę.

Gotowi do wymarszu

I tak sobie wędrowaliśmy przez Halę Pisaną, Krynicę, Wysową, Krempną, Tylawę, Barwinek, Przełęcz Dukielską do Komańczy.

Czasem trzeba było targać jedzenia więcej, z reguły plecaki były tak ciężkie, że trzeba było pomocy przy zakładaniu na plecy. Jedna z dziewcząt wykazała się niebywałym talentem w zdobywaniu przysmaków od gospodarzy. Kiedyś powitał nas starszy człowiek, zaproponował rozbicie obozu na skraju pola, przyniósł jajka. Okazało się, że chłopina chciał wyspać się w domu, bo od kilku dni pilnował pola śpiąc na specjalnym podwyższeniu. W nocy przychodziły dziki i zżerały mu ziemniaki. Siedzieliśmy długo przy ognisku, jakoś nikt się nie kwapił do spania. Ale noc minęła spokojnie.

Musiałam opanować sztukę otwierania pancernych polskich konserw.

Pilnowanie ognia

W Komańczy skończył się jeden obóz. Po "uroczystym" zakończeniu, część wędrowców wyjechała,  część  została. Obozowaliśmy nad strumykiem dwa dni. Poniosłam tam "wielką" stratę. Miałam kupione (jeszcze w Czechosłowacji), śliczne, czerwone, elastyczne spodenki. Któregoś ranka nie znalazłam ich na krzaku,  gdzie je suszyłam. Buszowała bladym świtem po obozowisku krowa i wszyscy orzekli, że pewnie je zjadła.

Rozpoczęliśmy nową wędrówkę, a przed nami: Cisna, Wetlina, Połoniny, Ustrzyki Górne, Halicz, Tarnica, Krzemień, Lutowiska i Ustrzyki Dolne. Tam zakończyliśmy miesiąc wędrówki. Ten drugi obóz już nie był taki jak pierwszy, zdarzało się podjechać okazją lub przenocować w schronisku.

Niestety zachowało się mało zdjęć.