"Lato, lato wszędzie..."

Spokojnie, moje serce nie zwariowało, ani nie oszalało, jak na swój wiek sprawuje się całkiem przyzwoicie (odpukać). Tylko na żadne ekscesy się już nie pisze, jest odporne.
Skąd taki tytuł? Bo chociaż siedzę w mieście i narzekam na upały to cieszę się latem. Uwielbiam owoce w każdej postaci, choćby sałatki owocowej.

Motyle zabłąkane na miejskim betonie.

Kurtynę wodną na Rynku, chociaż mnie już nie wypada się zmoczyć.

Róże kupione za parę groszy i pachnące w domu.

Kozy pod sklepem, szukające nie wiadomo czego i przeglądające się w szybie.

Letnią sukienkę małej dziewczynki.

Roślinną "antenę" satelitarną,

słoneczniki w wielkich ilościach na giełdzie kwiatowej.

Jak przystało na babcię, zamykam okruchy lata w słoikach,

czekam aż przestanie lać, żeby można było wyjść z domu.

A czasem lekko przegrzany mózg, pozwala mi na odrobinę szaleństwa  i maluję paznokcie na zielono.

I nie obchodzą mnie lekko ironiczne spojrzenia w tramwaju.

Bo lato jest wszędzie.