Dawno nie było...

spacerku. Wędrowałam z wózkiem przez park i wokół Błoń, trasą spacerową w pobliżu zamieszkania córki, zatęskniłam za moją okolicą. Niedawno znów można przejść pod wiaduktem (jakiś czas przejście było zamknięte), wybrałam się kiedyś ale pogonił mnie deszcz, obiecałam sobie, że wrócę z aparatem.
Dzisiaj mimo niepewnej pogody, (znów zaczęło kropić) zmobilizowałam się i poszłam.
Lubiłam tamtędy wędrować, między chaszczami z jednej strony, a szpalerem dzikich róż z drugiej.

Czasem przejechał pociąg na lotnisko lub do Katowic, niby blisko miasta, a cisza i spokój.

Potem zaczęło się coś zmieniać. Wycięto chaszcze, drogę poszerzono, zniknęły róże.

Przed wiaduktem jeszcze dobrze nie widać 

co się dzieje, ale z drugiej strony zmiany ogromne.

Początek drogi

resztki zieleni i  wycięte,uschnięte już krzewy.

Między drogą a torami nie ma już pasma nawłoci, traw, krzewów, ostów i pokrzyw.

Koło tych rur skręcam, oddalam się od  rozkopanej drogi.

Chociaż malownicze, to jednak wolę 

trawy i kwiatki.

Takie przeloty są częste, niedaleko przecież jest lotnisko.

Odkryłam kręgi w zbożu, ale źle było widać.

Wśród trawy skrawki nieba i różowa koniczyna.

Rzut oka za siebie, szkoda, że takie marne światło, byłoby świetnie widać moje osiedle. Chmurzy się coraz bardziej, przyspieszam kroku, już nie robię zdjęć. Niestety droga, którą wybrałam okazała się ruchliwa jak nigdy. Szłam nią kilka razy i nie spodziewałam się takiego ruchu.

Mój ambitny plan zatoczenia ładnego kółka nie wyszedł, zaczął padać deszcz, nie pozostało mi nic innego jak wrócić autobusem. Godzinę po powrocie zza chmur wyjrzało słońce.