Listopadowe to i owo

Listopad, chyba nikt go nie lubi. Zbyt wcześnie robi się ciemno, zbyt późno jasno, pluchy i szarugi, depresyjnie, szaro, smutno, opadają ostatnie liście i długo by jeszcze wymieniać. Do tego wraca potwór smog, po spacerach oczy pieką i raczej nie da się oddychać pełna piersią.
Postanowiłam jedna znaleźć coś pozytywnego bo nie da się zasnąć, zniknąć, przeczekać w ciepłym kącie.
Dzisiaj mimo szarości wyszłam, nie wzięłam rękawiczek bo przecież 5 stopni, nie wzięłam parasola bo miało nie padać. Nie padało, ręce mi zmarzły, ale się przejaśniło i w Parku Bednarskiego spędziłam miłe pół godziny.

Miłe bo krążyłam wokół i gadałam sobie z przyjazną duszą.

Trochę jak z horroru o zemście przyrody.

Trochę się przejaśniło, resztki złocistości jeszcze są.

Pełno ich było, ale tak są ruchliwe, że zdjęcia wyszły nieostre.

Ta się zapędziła aż na podwórko kamienicy.

Trochę to ponuro wygląda ale tak źle nie było.

Tu jeszcze w środku nie byłam, może się wybiorę.

Za każdym razem coś nowego wypatrzę, tego hotelu nie widziałam wcześniej,

a może przegapiłam.

Takie podwórko po drodze. Ściemnia się więc zakamarków już nie uchwycę.

Na Rynku akcja zachęcająca do czytania. Można sobie za darmo ściągnąć z książki, książkę.

Reklama jakiejś warszawskiej imprezy? Nie wiem,

ale stroje i postacie malownicze.

To nie wszystko. Miałam niezwykłego Gościa w czwartek i piątek i okazję do spróbowania 

legendarnego już (w pewnych kręgach) wenezuelskiego przysmaku.

Pyszne arepy, tym smaczniejsze, że przygotowane przez mojego Gościa.

Była też kawa i degustacja portugalskich ciasteczek. Spotkały się z aprobatą osoby, która jadła oryginalne.

Chciałam trochę odczarować listopadowy nastrój, moze mi się udało. Na jutro zapowiadają wiatr, może przegoni paskudę, wezmę rękawiczki i znów gdzieś pójdę.