Nic nie poradzę....

Pojechałam wreszcie do Warszawy, myślę że dobrze tak rozpocząć nowy rok i ruszyć się z domu trochę dalej. Następna, przeniesiona do realnego świata blogowa znajomość, serdeczna gościnność i wrażenie, że znamy się już dawno.
Nie przyznam się jak dawno w Warszawie nie byłam, na lepsze zwiedzanie muszę poczekać aż będzie cieplej i dzień dłuższy, teraz obiecano mi pokazać wieczorną, odświętną stolicę.
Po pojawieniu się pierwszych świateł przypomniał mi się tytuł wiersza Tuwima "Warszawa rozbłyskana" i wierzcie nie mógł się odczepić. Niewiele brakowało a tytuł wpisu byłby taki. Wiersz z 1928 roku ale czy te fragmenty nie są aktualne?
"...............
Po piętrach, w ogniach barwnych, litery latają
I zorza elektryczna pośród nocy płonie.

Rozbłyskana! Nad Polska przeleć meteorem,
Świetlistym dla poetów stań się poematem!
Spójrz i Wisła się dziwi, kiedy w nią wieczorem
Wbijasz ostre sztylety kolorowych świateł.

I dziwi się z pomnika toruński Astronom,
Jakie to nowe świecą na niebie komety,
I woła do czarnego posagu Poety:
"Dziwy, panie Adamie, jakie gwiazdy płoną!"

Podobała mi się wędrówka w miłym towarzystwie oświetlonymi ulicami, których w tej scenerii nie poznawałam wcale i gdyby nie moja anielsko cierpliwa Przewodniczka zaraz bym się zgubiła.
Mrok zapada szybko, zwłaszcza że niebo zasnute chmurami, ale coraz jaśniej i bardziej kolorowo.

"Oszronione" światełkami drzewa,

choinki, każda inna.

urok świetlnego dachu udzielił się parkującym samochodom,

takie zimowe drzewa też ładne,

nie zeszłyśmy pod łukami bo ciągnęło przenikliwym zimnem.

Och, jak mi się podobały te oryginalne baloniki, które wędrowały ze swoimi sprzedawcami.

Trochę zmarznięte i zgłodniałe zrobiłyśmy przystanek w przytulnej knajpce

gdzie gorąca herbata 

i naleśniki pozwoliły rozgrzać się i nabrać ochoty na dalszą drogę.

Będzie jeszcze więcej świateł, ale o tym później.