Wygrzebałam

zapomniane zdjęcia z września. Poszłam wtedy drogą dotąd nieznaną, a że dzień był piękny to się przyjemnie wędrowało.

Najpierw wzdłuż ruchliwej ulicy Wielickiej, skręcam w boczną Jerozolimską. Nie mam przy sobie planu miasta, nigdy tu nie byłam, rozglądam się, jest cicho i spokojnie.

Już wiem gdzie jestem. To teren dawnego obozu koncentracyjnego w Płaszowie.

Powstał na miejscu dwóch cmentarzy żydowskich, które w latach 1942-43 zostały zniwelowane, a kamienie z nagrobków użyte do utwardzenia dróg miedzy barakami.

Skręcam w polną drogę, pusto tu i tylko z daleka słychać jednostajny szum, bo to jednak część miasta.

Pokonuję niewielkie wzniesienie, ten krzyż postawiono na miejscu jednej z masowych mogił.

Aleja prowadzi mnie do pomnika zaprojektowanego przez Witolda Cęckiewicza i wzniesionego w 1964 roku  dla upamiętnienia pomordowanych. Widziałam z drogi ten pomnik, mijałam go jadąc do domu przez tyle lat, ale nigdy tu nie byłam. Monument robi wrażenie.

Poniżej ruchliwa ulica Kamieńskiego, nie mam ochoty iść tamtędy, cofam się i 

równolegle do niej  idę w kierunku dawnego kamieniołomu.

na wzgórzu ruiny, ale nie wiem czego, żadnej tabliczki nie ma, a może przegapiłam.

W dole kamieniołom, za nim Kopiec Kraka.

Schodzę w dół aleją, która prowadzi mnie 

do nowej stacji Podgórze, jeszcze nie całkiem gotowej

a naprzeciwko stary, ładny budynek

Tutaj kończę część wędrówki, jej dalszy ciąg już kiedyś opisałam.