Spacer i pożegnanie

albo spacer pożegnalny.
Ostatni dzień lutego, prawdziwa zima przyszła późno, trochę wiatru wywiało smog, słońca wprawdzie nie ma, ale mróz do wytrzymania, wybrałam starą trasę. Prawdopodobnie nieprędko tamtędy znów pójdę, bo budują dodatkową  trasę kolei i sprzęt rozjechał dawną urokliwą dróżkę doszczętnie. Błoto będzie po kolana jak ziemia odmarznie.
Wędrowałam tą trasą od kilkunastu lat, latem, jesienią i wiosną, zrywałam gałązki z czerwonymi koralikami owoców, kwiatkami dzikich róż, robiłam bukiety z kwitnących traw, ciszę zakłócały tylko  przejeżdżające pociągi. Niestety z czasem zaczęły się zmiany.

Stopniowo zaczęły znikać drzewa i krzewy,

zarośla dzielące drogę od torów,

powstały łyse placki,

zwały ziemi i suchych gałęzi.

Pociąg już widać cały, a wśród ocalałej zieleni

pojawiły się wielkie rury.

To widok z ostatniego spaceru, nie wzięłam aparatu bo nie było słońca

rozjeżdżona droga i obok wielkiej kopary i pokaźnego dołu ledwie się przecisnęłam. Poszłam dalej i skręciłam w boczną drogę jeszcze nietkniętą zmianami. Zawsze jak tędy szłam podziwiałam piękne drzewo rosnące  na miedzy z dala od innych. Nazwałam je "moim drzewem" i robiłam mu zdjęcia 

latem kiedy było zielone,

w jesiennej mgle,

zimą, kiedy można było podziwiać jego piękny kształt,

z bliska,

na tle chmur,

wśród kolorowych krzewów,

z daleka.

Teraz też wypatrywałam, niestety nadaremnie. Oczom nie chciałam wierzyć, że nie ma mojego drzewa.

Komu przeszkadzało na tym pustym polu?

Jest mi smutno, bo jeszcze niedawno pisałam, że chyba je oszczędzą przecież nie rosło przy drodze, nie zawadzało, a takie było piękne...

Żal i bezsilność, tyle mi zostało...