Remonty, rozbiórki i ....rozczarowanie.

Powoli zaczynam mieć dosyć. Ciągnący się od września na mojej stałej trasie remont jednej z ważnych linii tramwajowych, ma się przedłużyć i objąć dalsze newralgiczne punkty miasta.
Wiem, wiem, że jest potrzebny i nawet widać postęp robót, ale ten postęp ma się nijak do ogólnego widoku chaosu i rozgrzebania.
Ciągle zmieniające się trasy objazdowe zastępczych autobusów, jazda nimi jak sardynka w puszce bo utykają w korkach, a potem jadą stadem, zwiększające się odległości między przystankami, stają się coraz bardziej uciążliwe. Myślałam, że się przyzwyczaję, nie udało się.




Codziennie mijam głębokie wykopy, betonowe elementy, warczące koparki, walce i inne hałasujące maszyny budowlane, jedne doły są zasypywane, inne wykopywane i tylko żal mi drzew, bo wszystkie mają podcięte korzenie, krzewy zostały wykopane, trawa w tym roku już się chyba nie zazieleni na tym pobojowisku.

Ta pryzma pokruszonych kamieni ma chyba ze trzy metry i na jej szczycie stoi wielka kopara, niestety trafiłam na moment przerwy i wygląda jak zepsuta, albo zemdlona z wysiłku. Współczuję wszystkim mieszkańcom, bo hałas przy tym remoncie muszą znosić już od dłuższego czasu.

Jest nadzieja, że jednak kiedyś remont się skończy, bo powoli zaczyna się wyłaniać nowe torowisko.

To nie wszystkie zmiany, na równoległej ulicy w przeciągu tygodnia został rozebrany duży budynek.

 Bardzo to wyglądało efektownie, zwłaszcza pod światło, całkiem jakby wielki smok pożerał go po kawałku.
 A teraz rozczarowanie.
Reklama i dużo entuzjastycznych zapowiedzi o wystawie. Henry Moore w Polsce, spodziewałam się czegoś więcej. Tymczasem wewnątrz jest tylko kilka niewielkich rzeźb.

Podobały mi się, zwłaszcza to, że można je oglądać ze wszystkich stron i nie tracą na atrakcyjności, bo można dostrzec dodatkowe walory postaci.

Jednak po tych monumentach przed muzeum spodziewałam się czegoś więcej. Jest jeszcze kilka rzeźb w innych oddziałach muzeum, ale tam nie dotarłam. 

Wróciłam do domu bo wiatr nie zachęcał do spacerów.