Dom staje się wspomnieniem

Tarnów, miasto z ambicjami dostało swoją szansę i na fali rozmaitych reform zostało stolicą województwa.
Zaczął się bardziej rozwijać, ruszyło budownictwo, niestety to wielkopłytowe.
Po przeciwnej stronie rzeczki zniknęły drewniane domy, sady i ogrody, stanęły bloki, rzekę wyregulowano, wycięto kępy wikliny. Miasto zbliżyło się do tej sielskiej enklawy zieleni. Nasz dom stał w grupie 5 domów, otoczonych ogrodami i zaczęła krążyć plotka, że będą to tereny rekreacyjne, że domy wyburzą. Za każdym razem jak przyjeżdżałam widziałam niepokój mamy, cioci i babci, co będzie. Wreszcie decyzje zapadły, policzono, zapisano, załatwiono i dom przeszedł na skarb państwa. Mama i babcia dostały mieszkanie na tak zwanych "Falklandach" czyli blokowisku, wybudowanym w miejscu gdzie się chodziło w pola na spacery.
Ale się nie wyprowadziły do końca. Zanim mama urządziła mieszkanie minął jakiś czas, potem sprawa przycichła, więc babcia słyszeć nie chciała o wyprowadzce, szkoda było ogrodu, zaczął się dziwny okres. Nie warto było inwestować, więc ciągle coś się psuło, sił ubywało, więc w ogrodzie już tylko były najpotrzebniejsze warzywa.
Potem przyszły jeszcze większe zmiany, babcia już nie mogła chodzić, więc mama z ciocią zmieniały się przy niej co drugi tydzień nocując w starym domu. Miasto przestało być wojewódzkie, planów jakoś nie realizowano, więc mama wydzierżawiła od miasta dom i ogród. Znów okres zawieszenia, aż wieść dobra i zła równocześnie.

Na tej łące często się bawiłam, ścieżka prowadziła w stronę domu.

W wózeczku moja córka, jeszcze przed wywłaszczeniem.

Miasto rezygnuje z planów, dom i ogród można odkupić. Tylko skąd wziąć pieniądze? Moje zarobki nie wystarczały żeby wziąć pożyczkę, mąż miał kłopoty w pracy, mama skromnie, ciocia też, babcia szkoda mówić. Oszczędności nikt nie miał. Mama już była skłonna zrezygnować, tymczasem mąż mojej kuzynki zaofiarował się z pomocą. Postanowił kupić dom i ogród, zapewniając mamie możliwość dożywotniego użytkowania ogrodu. Sąsiedzi (nie wszyscy) zrobili to samo i pozornie wszystko wróciło do normy.

Tylko czas po cichu robił swoje. 

Umarła babcia w pięknym wieku 98 lat, ciocia po pewnych niefortunnych decyzjach przeprowadziła się do starego domu i niestety odeszła w tragicznych okolicznościach, zaprószając ogień i powodując pożar.

Wprawdzie dom się nie spalił, ocalały nawet sprzęty w pokoju, ale straty były znaczne, zwłaszcza wszystko pokryte sadzą. Czyściło się to przez długi czas. Mama została sama, coraz słabsza, wycofana i uparta. Nie chciała zrezygnować z ogrodu, każdą moją pomoc przyjmując jako podkreślanie jej niedołężności. Traciła słuch, izolowała się od ludzi, aż odeszła, cicho jak żyła, do końca martwiąc się o pozostawionego w domu psa.

I tak dom stracił swoją ostatnią mieszkankę a z nią  swoją duszę, urok i wdzięk.

Kuzyn postanowił dom zmodernizować i latem  zaczęły się prace. Naprawił dach, wzmocnił podmurówkę wyburzył walącą się szopę, doprowadził gaz, rozebrał kuchenny piec, zamiast podłogi zrobił betonową wylewkę.

Potem prace zarzucił bo sprawy zawodowe zmusiły go do wyjazdu. Dom stoi, a właściwie pusta skorupa.

Byłam tam trzy lata temu. Ogród zdziczał, do środka nie weszłam, bo nie mam klucza. Zrobiłam zdjęcie furtki i ogrodu.

Droga obok łąki, którą obsadzono drzewami i ogrodzono. Zrobił to nowy właściciel jednego z domów.

Zarośnięta furtka

i ogród

Już chyba nie starczy mi odwagi, żeby tam znowu pójść.