Rocznica

10 lat, a wydaje się, że to niedawno. Mogę przywołać z pamięci tamten tydzień i nocny telefon ze szpitala. Mieli mnie wezwać, już nie zdążyli. Żegnając się wieczorem nie przypuszczałam, że to już, że tak szybko, chociaż widziałam jak opuszcza Ją wola życia.
Długo się zastanawiałam, czy napisać i co napisać. Pisałam o Mamie w zeszłym roku, nie będę się powtarzać. Tylko ta rocznica okrągła i nadal mocno odczuwalny brak, tęsknota. Już nie boli, nie wywołuje buntu i łez, tylko czasem jakby wokół mnie robiło się na chwilę ciemniej. Zwłaszcza gdy oglądam zdjęcia i nie wiem, kto na nich jest, patrzę na moje dzieci i wnuki, z których tak bardzo byłaby dumna.
Chciałam zamiast tych słów, zamieścić tu piękny wiersz, lub cytat, szukałam cały wieczór i nie znalazłam. To co jest w internecie woła o pomstę do nieba poziomem literackim, inne znane są i oklepane. W książkach nie znalazłam. Dlatego zostawiam tylko te kilka słów, bo jej postać zawsze będzie dla mnie najmilszym wspomnieniem szczęśliwego dzieciństwa, oparcia w młodości i dorosłym życiu.

Wybrałam takie zdjęcie, bo wierzę, że tam gdzie jest, czuje się młodo i jest szczęśliwa.