OBIECAŁAM...

Relację z wystawy, więc póki jeszcze pamiętam....

Pomysł świetny, zrealizowany z rozmachem, we współpracy z  Muzeum Narodowym we Wrocławiu.

Na wystawie zgromadzono dziesiątki ubiorów, uzupełniono filmami z pokazów mody. Zaskoczył mnie wiek oglądających,  dużo młodych i bardzo młodych ludzi, dla mnie wspomnienia.  

Nie wolno było robić zdjęć, czego nie mogę pojąć, bo przecież nikt chyba nie skopiuje niemodnych już wzorów, jeśli ktoś ofiarował swój ciuch na wystawę to jest do oglądania. Jak tu pisać o modzie nie podpierając się zdjęciami? Postanowiłam posłużyć za modelkę, bo przecież cała moja młodość to PRL. Niestety będzie to niekompletne, ponieważ nie stać mnie było na Modę Polską, mama szyła mi sukienki sama, lub zdobyty z trudem materiał nosiła do krawcowej. Ta z kolei preferowała modę opartą na wzorach z Burdy, często nie lubiłam tych kiecek, ale trudno było z nią dyskutować.

W latach pięćdziesiątych  noszono też sukienki z paczek wysyłanych zza oceanu, kupione na bazarkach z ciuchami, gdzie można było upolować coś modnego.

Kostium, miałam też w latach sześćdziesiątych, kiedy to przyszła do nas moda mini ( wtedy maksymalnie do połowy ud, a nie centymetr za pupą). Nosiłam nad kolano, krócej raczej nie.

Kiecka z tych nielubianych, wczesne lata sześćdziesiąte.

Koniec lat sześćdziesiątych, zimy wtedy były normalne i kolana mi marzły.

Lata siedemdziesiąte.

Moda się zmienia, kiecki dłuższe i wchodzi na scenę kremplina. Wygodne to było, nie mięło się, nie trzeba było prasować, uszyli mi taką kieckę. Nie cierpiałam jej, ubierałam tylko żeby mamie nie było przykro. Pamiętam, że kolega z pracy miał z tego materiału garnitur w szafirowym kolorze.

Kochałam za to spódnicę z resztek wełny zrobioną przez mamę szydełkiem. Bluzka z ciuszków ufarbowana domowym sposobem bo była w paskudnym wściekle różowym kolorze.

Koszulowa bluzka, rozkloszowana spódnica i.....peruka. Był wtedy szał, mama miała, pożyczyłam sobie.

Była na wystawie wspaniała bananówa (spódnica) i takie szyte z chustek, oraz spodnie dzwony. Też takie miałam.

Często trzeba było sobie radzić we własnym zakresie, miałam wydaną w 1972 roku książkę "Nastolatki szyją same". Korzystałam z niej i czasem prostą rzecz uszyłam. Takie spódnice i spodnie były na wystawie.

Mam jeszcze pewnie parę zdjęć, ale nie lubiłam i nie lubię się ubierać "elegancko", najbardziej lubiłam modę na rozwleczone swetry, nosiłyśmy z córką wspólnie.

Jak już pisałam na Modę Polską nie było mnie stać, ale pamiętam sklep przy ul. Grodzkiej. Chodziło się tam podpatrywać co jest modne.

Na wystawie prezentowane są modele, które wędrowały do demoludów, oraz takie, których szara ulica nie widziała. Na przykład projekty Jerzego Antkowiaka, udziwnione, barokowe, na wielki dzwon.

Barbara Hoff to osobny rozdział, pamiętam wyprawy młodych dziewcząt do Warszawy po stroje z Hofflandu. Były inne, awangardowe, wygodne i z naturalnych materiałów.

Poświęcono jej na wystawie sporo miejsca, mniej Grażynie Hase, jej raczej ulica nagminnie nie nosiła. Przypomniano też modę inspirowaną kulturą ludową.

Dzianina też przechodziła swój okres świetności, ręcznie wykonane swetry z wrabianymi, pięknymi wzorami, sukienki robione na drutach, (miałam trzy), spódnice, komplety. Kto miał skarb w rodzinie (mama, babcia) lub sam potrafił, mógł się ubrać modnie, oryginalnie i tanio.

Wystawa warta obejrzenia, chociaż zabrakło mi na niej strojów kiedy to nosiło się szerokie spódnice na sztywnej halce, szerokie gumowe paski, do tego obcisłe bluzeczki z łódkowym dekoltem i balerinki. Baleriny na wystawie były, ale ja pamiętam inne, raz sobie kupiłam takie wymarzone.

Miałam wtedy 15 lat.