ŚDM....co widziałam.

Przyznaję się bez bicia bałam się tych dni. Nie lubię "stonki", chociaż nic mi złego nie zrobiła, denerwują mnie wrzeszczący przy kawiarnianych stolikach podpici "turyści", hałas i tłok.
Jednak babska ciekawość przemogła, pierwsze zetknięcia z pielgrzymami nie okazały się wcale uciążliwe, spróbowałam przyjrzeć się bliżej. Już w niedzielę, gdy biegałam od Karmelickiej po Kazimierz było widać wzmożony ruch grup pielgrzymów.

Szkoci na Franciszkańskiej,

Pod Wawelem jeszcze luźno. Tak było w niedzielę, w poniedziałek już więcej.

Sienna, plecaczki mają rózne kolory,

zmęczeni i głodni siadają na chodniku, jacy oni barwni i

z fantazją.

Takie spontanicznie tańczące grupki widać na każdym kroku. Jeszcze nie ma dużego tłoku,

nie zawsze mogę podejrzeć skąd są.

Kwiaciarki pozamykały stoiska, można usiąść i zrobić zdjęcie z góry.

Oni się chyba wcześniej znali, bardzo się ucieszyli ze spotkania.

Do zdjęcia trzeba się odpowiednio przyłożyć,

sprawdzić zawartość komórki,

biesiada na Plantach, takich grupek było pełno. Mam nadzieję, że służby miejskie pozbierały wcześniej psie kupy, bo z tym bywa u nas różnie. Nie wszyscy się jeszcze nauczyli.

Flagi państw ułatwiają identyfikację, chociaż z wieloma miałam trudności.

Czasem też trzeba zapytać o drogę.

Teraz mogę powiedzieć tak: spodziewałam się rozmodlonych, zorganizowanych grup, tymczasem ta młodzież jest niezwykle spontaniczna i autentycznie radosna. Witają się znajomi i nieznajomi, co chwilę zaczynają wspólne śpiewy i tańce, zacznie jedna grupka, zaraz przyłącza się następna. Nie wiem co ich napędza, ale nie jest to sztuczne "uchachanie", którego nie cierpię. Ta radość i nastrój są po prostu zaraźliwe i ja, która uciekam od wszelkich spędów, nie miałam ich dość.

To były zdjęcia z niedzieli i poniedziałku, będę Wam dawkować ten tłok. Dzisiaj idę znów, może uda się zobaczyć egzotycznych tancerzy.