Nie jest ławo....

wracać z takiej ucieczki.
Żal porzucać położony pod lasem dom, wieczorne granie świerszczy, powietrze pachnące żywicą, łąki pełne kwiatów, nareszcie daleki widnokrąg.
Wyjechałam wieczorem, już po drodze zaczął padać deszcz, na szczęście nie długo i nie mocno. Na miejscu okazało się, że była burza, awaria i nie ma wody. Rano z kolei powtórka z rozrywki bo wyłączyli prąd, pompa stanęła i wody znów nie ma.
Wszystko to jednak nie zepsuło mi rannego widoku za oknem.

Piękny świt,

po śniadaniu spacer z wnuczką. Zapozował nam motyl,

zalśniły kolory,

raczył się zatrzymać pasiasty jegomość

i takie bzyczadło.

Pogoda jak marzenie, lekki wiatr, słońce, trochę chmur, nogi same niosły

między domami,

przez las i kolorowe łąki.

Po powrocie będzie podwieczorek pod chmurką,

wypoczynek,

oświetlone zachodzącym słońcem Tatry,

księżyc w pełni i wieczorna posiadówka, świerszcze i skaczące po trawniku żaby.

Po dwóch dniach słońca, deszcz i odjazd gości, a żeby dziecko się nie nudziło

to lepiło sobie tygryska i inne zwierzątka.

Po deszczowym dniu wieczorem wyjrzał księżyc, ale mokro było i temperatura spadła do 12 stopni.

Dzisiaj już było ładnie, ale trzeba było wyjeżdżać.

Zabieram ze sobą te widoki, wspomnienia i niedosyt.