Świętowanie po krakowsku.

Miałam nigdzie nie iść, bo powietrze paskudne, ale słońce zaświeciło, temperatura się podniosła, nie wytrzymałam. Umówiłam się z koleżanką  i ruszyłam.
Chyba połowa Krakowa na Rynek ciągnęła,  autobus przepełniony, po wyjściu trudno się przecisnąć bo przy przystanku chór jakiś śpiewał i słuchacze tarasowali drogę, mignął mi patriotyczny tramwaj,

 im dalej tym tłum gęstszy,  ledwo się do Sukiennic przecisnęłam. Koło "Adasia" (Pomnik Mickiewicza) też gęsto, tłum faluje, robi się coraz ciaśniej, gwarno. Dochodzi dwunasta, zegar dostojne uderza dwanaście razy, tłum cichnie (wydawało by się to nieprawdopodobne) i z okienka wieży rozlega się nie hejnał, tylko Mazurek Dąbrowskiego i... cały Rynek śpiewa.

Wyszło mi trochę patetycznie, nie jestem skłonna do takich masowych uniesień, ale wiecie....piknęło mi w sercu. Jednak wzruszające to było.
Poszłyśmy potem na Plac Matejki gdzie było składanie wieńców pod pomnikiem i apel poległych.
Stałam w tłumie, niewiele widziałam, mogłam obserwować szczegóły: kobiety starsze i młodsze w biało czerwonych wiankach, chorągiewki i flagi, kokardki, wstążeczki, szaliki też. Obok bardzo posunięty wiekiem, w harcerskim berecie pan, podtrzymywany przez młodego z ręką u czoła stał przez cały czas gdy grano hymn.  Do domu wracałam częściowo na piechotę,żeby uniknąć ścisku w komunikacji.
Kwitną jeszcze kwiaty, ciepło, sympatycznie. Jeśli były jakieś ekscesy to na mojej drodze nie spotkałam.

Nie wiem co to za kwiatki, ale ładne i delikatne,

listopadowe róże,

Ktoś pożegnał lato i rozstał się z kapeluszem,

a osiedlowy kot wtapia się w otoczenie i drzemie na słonku.

Takie było moje świętowanie, uważam, że całkiem udane.