Już listopad

Odkąd pamiętam podtrzymywało się w rodzinie zwyczaj odwiedzania grobów 1 listopada.
To były ustalone rytuały, kiedy byłam mała, szło się na grób dziadka, którego nie poznałam, groby rodziny rodziców, symboliczną mogiłę powstańców styczniowych. Piękny stary cmentarz, na którym z czasem przybywało bliskich, którzy odeszli. Tata, babcia, wujkowie i ciocie, mama. Jeździliśmy z dziećmi, bo już dawno zmieniłam miejsce zamieszkania, a tutaj nie było jeszcze znajomych. Ale i to się zmieniło, teraz spotykamy się przy grobie męża i cioci, a i znajomych już niestety dużo
Dzisiaj byliśmy też, zwłaszcza, że pogoda sprzyjała.

Bardzo lubię te piękne chryzantemy w tylu kolorach i odmianach, szkoda, że nie ma ich cały rok.

Tradycyjnie już po spotkaniu na cmentarzu idziemy całą rodzinką do córki na kawę.

Wracałam kawałek drogi na piechotę. Na skwerku jeszcze czynna fontanna, w której latem taplają się dzieci, teraz jakoś smutna....

Przed ścianą biurowca suche trawy, modne ostatnio jako ozdoba miejskich rabatek.

Zmierzcha już, zastanawiałam się czy nie pojechać na Rakowice, ale nie lubię tłumów, a w ten dzień są tam ogromne.

Wędruję w kierunku rynku ulica Kopernika. Za murem okalającym kościół św. Mikołaja stoi prawdopodobnie jedyna ocalała w Krakowie "latarnia umarłych".

Takie latarnie, kiedy jeszcze nie było ulicznego oświetlenia, umieszczano czasem przed wejściem do cmentarzy, ta stała przed leprozorium pod wezwaniem św Walentego. Mieściło się ono przy ulicy Długiej, latarnia miała ostrzegać przed wejściem na teren trędowatych. Miejsca tego już dawno nie ma, a latarnię przy wydłużaniu i regulacji ulicy w 1871 roku przeniesiono w obecne miejsce.

Zmierzch zapadał, mój  aparat dalej w naprawie, już nie robiłam zdjęć.

Wróciłam do domu.