Moje (nie)świętowanie...

Miało być inaczej, wyszło jak zwykle. Ci, którzy mieli zostać, wyjechali, inni mieli wyjechać - zostali.
Wczoraj rano - telefon, jedziemy. Myślę sobie, to dobrze pójdę na spacer. Poszłam i musiałam wrócić, bo zaczęło padać. Wieczorem rozmowa i mgliste plany na dzisiaj.
Dzisiaj od rana sprzątam, piekę placek, czekam na telefon. Koło południa, sprawa się wyjaśnia, nigdzie nie jadę .Ponieważ placka należało spróbować, trzeba się ruszyć i spalić trochę kalorii. Pogoda ładna, idę.
Starą drogą, wzdłuż koryta wyschniętej rzeczki, pod zwisającymi gałązkami przekwitającej czeremchy,  wiatr strąca delikatne płateczki. Niebo zasnuwają lekkie chmury.

Idę dalej,  widzę dziuplę, może driada się tam schowała, może jakieś zwierzątko? O święta naiwności! Dziupla ma zawartość pasującą do naszych czasów.

Hej! Winniczek to, czy winniczek?

Schował się od "daszkiem", pewnie będzie padać. Chmurzy się coraz bardziej, cienista ścieżka  robi się trochę ponura, dobrze że rozświetlają ją kwitnące całe połacie "jaskółczego ziela", tak nazywała te roślinkę moja babcia.

Pusto i cicho, ptaki tylko prowadzą ożywione rozmowy, przyspieszam kroku i po chwili widzę znajomy widok. Stare czarownice-wierzby, poubierały zielone szale i świętują kolejną wiosnę.

Dochodzę do ruchliwej drogi, prowadzącej w stronę miasta, wokół mnie podmiejskie Mydlniki, trochę wiejskiej zabudowy, dużo nowych, zadbanych domów, kwitnące bzy w  ogródkach. Są też nowe osiedla, zabudowa ciasna i zanika urok wsi.

Teraz się zastanawiam. Kusi pobliski przystanek autobusowy, wiatr mocniejszy, zrobiło się chłodniej, za mną na horyzoncie zbierają się czarne chmury.  Wędruję dopiero godzinę, na autobus pewnie trzeba długo czekać, decyduję się na dalszą  drogę. Najpierw wzdłuż nowych domów, potem w górę, ulicą wśród pól, bez chodnika, z wąskim poboczem. kwitną już głogi, powietrze pachnie, samochodów mało. Droga zakręca, raz, drugi, czuję nowy, słodki, inny zapach i za ostatnim zakrętem złoci się pole rzepaku. Aż po horyzont, szkoda, ze chmur coraz więcej, wiatr silniejszy, zastanawiam się czy zdążę przed deszczem.

Zanim skręcę w drogę prowadzącą do domu, poluję jeszcze na ślicznego kotka w ogródku działkowym.

Zaczyna kropić, ale między zaroślami nie czuję wiatru. Spadło pięć kropli na krzyż, chmurzyska wiszą nad kopcami i straszą, mimo to zwalniam. Jest tak pięknie, zielono, świeżo, że żal wracać.

Jeszcze 15 minut i jestem w domu. Zjadam obiad, piję kawkę, a za oknem jak na złość wychodzi zza chmur słońce. Ale już włączyłam komputer, postanowiłam napisać, no i nogi mnie bolą (troszkę).

Zanim skończyłam znów się zachmurzyło.

To może na zakończenie trochę "szczęścia"?