Grudzień???

Ranek wstał mglisty, ciepły, bezwietrzny. Leniwe przedpołudnie spędzone nad książką, przy wędrówce po blogach, przerwane blaskiem słońca odbitego w szybach bloku naprzeciwko.
Mam siedzieć w domu w taką pogodę?  Wybrałam się starą trasą, bo dzień krótki i gdzieś dalej bym nie zdążyła.
Droga rozjeżdżona jak nigdy, wycięte drzewa, ciągle kurczą się miejsca gdzie nie ma samochodów i nowych domów. Pamiętam jak którejś jesieni robiłam tu zdjęcie złocistej korony drzewa.

Obok mnie przetoczył się wolno, ze zgrzytem i łomotem pociąg z cysternami.

Wszędzie szaro i brązowo, ukośne promienie lekko zamglonego słońca wydobywają uroki suchych badyli na tle błękitnego nieba i  świeżo zaoranego pola.

Wśród plątaniny gałązek czerwone koraliki dzikiej róży, a ostrzegawczy krzyk jakiegoś ptaka wyrywa mnie z zamyślenia. Cicho, sennie trochę, pusto i ciepło.

Ile razy idę tym szlakiem zawsze zachwyca mnie słup opleciony dzikim winem. Jeszcze takiego zdjęcia mu nie robiłam.

Niebo powoli się chmurzy, blask przygasa, słońce coraz niżej, bezlistne gałęzie tworzą koronkowy ornament,

a tutaj gotowa dekoracja w świątecznej kolorystyce. Zamknęłam pętlę drogi, czas wracać.

Przyniosłam do domu pęk wiotkich pędów dzikiego wina, bo kiedyś robiłam z nich świąteczne dekoracje, oczywiście kot natychmiast je sobie przywłaszczył.

Było mi ciepło, aż nie chce się wierzyć, że to połowa grudnia.