Kolej na wnuki

Jak już raz dosiadłam ulubionego konika, to mi trudno z niego zejść. Przyszła kolej na chwalenie się wnukami (mam to jak każda babcia).
Czasy się trochę zmieniły, namnożyło się sklepów z tanią odzieżą, dla mnie woda na młyn.
Najpierw na świecie pojawiła się wnuczka. Pani w podstawówce chętnie dzieciom zabawy urządzała więc kolejno pojawiała się:

wiosna,

Kleopatra w prześcieradle i peruce z szalika. Biedne dziecko, okropnie jej było gorąco w głowę.

Babcia czytała Sapkowskiego, wymyśliła leśną driadę, łuk stał się wielką  atrakcją.

Odaliska ściągnęła zasłonę z buzi.

Na koniec średniowieczna dama w sukni z satynowej poszwy.

W mojej rodzinie  zawsze przeważały kobiety, więc gdy na świat przyszedł wnuk, lekko spanikowałam. Nie było źle, niestety z przebieraniem już tak łatwo nie poszło. Młody człowiek miał sprecyzowane wizje przebrania, więc trzeba było temu sprostać.

Rycerz mógł nawet skryć oblicze za przyłbicą

Czarnoksiężnik z magiczną laską

Król dumnie dzierży berło zrobione z drewnianej łyżki.

Myślę, że wystarczy. Teraz czekam, aż najmłodsza wnuczka, pójdzie do przedszkola i znów będzie można ulec swoim zamiłowaniom do przebieranek. 

Zawsze mi się marzył karnawał w Wenecji, te maski i suknie. Miałam okazję robić tylko marną namiastkę masek.

Była też wystawa w którejś galerii parę lat temu oryginalnych masek i strojów z karnawału weneckiego. Oczywiście byłam, ale zdjęć nie mogłam znaleźć.

Na tym temat zakończę. Nadmierne chwalenie się, nie jest dobrze widziane.