Znów do Mangghi

Będę tam wracać, bo jak pisałam to moje ulubione muzeum. Jestem z nim związana od 20 lat, bo tyle ma.
Nie pisałam o tym wcześniej, wolałam przeczekać medialny szum, zobaczyć wystawę na spokojnie.

Na spacer było trochę za zimno, wybrałam się dzisiaj na 

"Arcydzieła sztuki japońskiej w kolekcjach polskich"

Najwięcej eksponatów pochodzi z Krakowa, ale są też z Warszawy, Wrocławia, Poznania i innych mniejszych muzeów. Podzielona na części, jasna, przejrzysta, zawierająca wszystko to, czym fascynował się Zachód po odkryciu sztuki japońskiej. Do Polski dotarła za sprawą Feliksa Jasieńskiego i w Warszawie została źle przyjęta. Dzięki temu mamy ją w Krakowie. To tak w skrócie, nie będę tu opisywać perypetii Jasieńskiego i historii zbiorów. Dzisiaj zachwyciły mnie prześliczne drobiazgi,

przedmioty codziennego użytku, bo Japończycy każdy przedmiot obdarzali swoistą urodą.

W części poświęconej duchowości znalazły się posążki Buddy,

a w części poświęconej wojnie miecze, fragmenty ubiorów i zbroje. Zaraz mi się przypomniały japońskie filmy w walkach samurajów.

W dziewiętnastym wieku powstały w Japonii miejsca gdzie produkowano ceramikę i inne wyroby na eksport.  Były produkowane przez Japończyków pod gust zachodnich kolekcjonerów, do których nie zawsze należeli znawcy sztuki japońskiej. Niektóre były po prostu kiczowate.  

Niestety mój aparat albo zmarzł, albo mu nie odpowiadało oświetlenie bo większość zdjęć wyszła nieostra, dlatego "pięknej" wazy z rybami nie pokażę.

Na koniec coś, co mogę oglądać zawsze, po wiele razy, ciągle odkrywając nowe detale to drzeworyty. Widziałam ich już tyle i tyle razy, ale jeszcze mi się nie znudziły.

To co opisałam to zaledwie powierzchowne opisanie wystawy.  Podobała mi się i tylko żałuję, że zdjęcia nie wyszły.