"Na całej połaci śnieg..."

Od wczoraj "chodzi" za mną ta piosenka. Bo pada, pada śnieg od wczoraj. Kiedy wychodziłam o zmierzchu wśród ośnieżonych drzew śpiewał wieczorną piosenkę kos. To było niesamowite, w tej bieli wiosna.
Dzisiaj szaro na niebie i na ziemi biało, szaro-biało jednolicie. Przyszła zima i ubrała białą sukienkę z czarnymi koralikami.

Wszystko posypała białym puchem,

moje ulubione drzewo też.

Wszędzie szarość i biel, a jednak wzrok się nie męczy. Wokół cisza, lekki skrzyp śniegu pod butami i ciepło. Po kilkunastu minutach marszu już mi nie marzną ręce trzymające aparat.

Tyle razy przemierzałam tą drogę, ale po śniegu jeszcze nie.

Pobielone kikuty spalonych kilka lat temu jodełek. Nawet one są malownicze, chociaż są ofiarą ludzkiej bezmyślności i głupoty.

Tam daleko, na horyzoncie są Kopce i Lasek Wolski, tylko dzisiaj nic nie widać.

Żeby nie było tak przeraźliwie monotonnie, zajrzałam na plac zabaw. Tutaj też chciała zima wszystko pobielić, ale nie bardzo się udało.

Spacer się skończył, wróciłam do domu, a śnieg dalej sypie. Drobny jak kasza manna.

Mamy przecież zimę.