Karnawał

To nie będzie do końca o karnawale, a raczej jak się Ewa na dzieciach, a potem wnukach z upodobaniem do przebieranek wyżywała.
Od dziecka lubiłam wszelkiego rodzaju przebieranie się, ale okazji i możliwości miałam niewiele. W czasie studiów emocje budziły Juwenalia, bo można było założyć teatralną kieckę, perukę, czy co tam jeszcze. Czytałam z upodobaniem wszelkie opisy balów maskowych, maskarad, później oglądałam  relacje z karnawału w Wenecji i Brazylii.
Wiadomo wszystkim mamom jak to jest, kiedy dziecko idzie do przedszkola. Dwa razy do roku należy pokazać czego się dzieci nauczyły, więc mamy mają dużo roboty. Tak było jak moje córki chodziły do przedszkola. Potrzebny był strój a to laleczki, a to króliczka, czapeczki, wianki i cuda wianki. Tylko gdzie tu pole do popisu, żądnej wyróżnienia córek mamusi?
Dopiero w szkole dziecka padły ofiarą moich pomysłów. Po pierwsze nie miałam ochoty produkować jeszcze jednego czerwonego kapturka, księżniczki (i to był błąd) czy motylka. Pędziłam z pracy, żeby zdążyć uczesać, przebrać, wymalować i wypchnąć z dużym opóźnieniem....gejszę.

Innym razem, była to noc w sukni  z gazy ufarbowanej na czarno i gwiazdkami z papieru. Czasy były zgrzebne, więc trzeba było dobrze pokombinować skąd wziąć potrzebne akcesoria i materiały. Ofiarą  następnego  wyczynu padła młodsza córka. Poświęciłam jakąś starą kurteczkę dżinsową i moją nie noszoną kamizelkę z jakiegoś sztucznego tworzywa. I tak uczennica klasy III b, mocno spóźniona, weszła na salę jako punk.

Niestety czasu było mało i czub nie chciał się postawić na cukrze i plakatówkach. 

Minęło sporo czasu, dzieci rosły i przebrania się zmieniały. Już można było kupić za grosze różne fatałaszki, czy choćby kawałek materiału i coś wykombinować. Starsza córka odziedziczyła po mamie upodobanie do przebieranek, więc miałyśmy zabawę obydwie, zwłaszcza, że na różne imprezy, wymagające stroju  chodziła.

I tak były lata 20 ubiegłego wieku, 

Pasterka z demonicznym  Faustem (?),

punk w dorosłym wydaniu,

dzieci kwiaty

i MM

Był jeszcze kicz i kapitan "Czarnej Perły"

Zabawę  miałyśmy zawsze świetną, szkoda tylko, że nie znalazłam przebrania młodszej córki z jakiejś imprezy, gdzie zrobiłam z niej postać z filmu "Gnijąca panna młoda".

Przyszła też kolej na wnuki i tu już było o wiele łatwiej. Może jednak o tym innym razem.

Dla tych, którzy prosili, dla odpoczynku od przebieranek, makówki w całości.