Ile można....

siedzieć w domu i chować się przed słońcem? Trzeba się zmobilizować i wyjść. Okazało się, że można wytrzymać zwłaszcza jak po drodze są chłodniejsze bramy, podwórka i cień drzew na Plantach.
Bohatersko przemierzyłam nieprzyjazny fragment drogi od dworca do wylotu Sławkowskiej, skręciłam obok Hotelu Francuskiego i znalazłam się na Jana.
Jest tam osobliwa galeria w bramie. Czasem zaglądam, bo trafiają się wśród obrazów nieznanych twórców ciekawe prace.

Brama w bramie, a za nią podwórko. 

Czy to drzewko (nie pamiętam jak się nazywa) nie wygląda trochę jak palma?

Dziedziniec PAU, połączony wejściem z ulicy Sławkowskiej.

Piękna obszerna brama, aż ktoś wjechał samochodem.

Na końcu jeszcze jedna ażurowa, a za nią takie podwórko.

Pod tym numerem mogłabym zamieszkać,

bo na podwórku cicho i spokojnie.

Spotkałam znajomego i przeszłam z nim kawałek na ulicę Krzyża.

Za wyremontowaną bramą 

wejście na nieładne podwórko.

Dalej, trochę odsunięte od ulicy, za zamkniętą żelazną, ozdobną bramą stare z nowym.

Na końcu ulicy dziedziniec kościoła Matki Boskiej Śnieżnej i klasztoru Dominikanek z 1632 roku.

Klasztor przylega do murów obronnych i widać go z Plant.

A na Placu Szczepańskim postawiono rzeźbę. Nie wiem czyją, ani z jakiej okazji, bo nie znalazłam żadnej informacji. Robi wrażenie, metalowa i wielka, a jednak lekka.

Na koniec mini wystawa "Secesja we Lwowie". Smutna, widoki secesyjnych, niszczejących kamieniczek, zestawione ze starymi zdjęciami czarno białymi (zdjęć nie robiłam bo było pod słońce) na których pełno polskich szyldów. Tu jednak słońce dokuczyło i musiałam wracać.

Powietrze robiło się ciężkie, niedaleko domu niebo przykryły chmury, powiało, zagrzmiało, błysnęło kilka razy i popadało. Temperatura spadła na chwilę do 25 stopni.

Kiedy to piszę po deszczu nie ma śladu i jest potwornie duszno.

Przynajmniej udało się coś napisać.