cd maszeruję...

To był mój trzeci raz, kiedy wybrałam się na marsz jamników. Pierwszy raz to było chyba 10 lat temu, mocno się wtedy rozczarowałam i zniechęciłam. Nie podobał mi się tłum, hałas, ścisk, przepychanie. Uznałam, że impreza nie dla mnie i do ubiegłego roku nie chodziłam. Rok temu poszłam, chciałam zrobić dla kogoś zdjęcia, znów się wkurzyłam, bo mi się niewiele udało, a hałas , tłum i ścisk były takie same. Wytrwałam tylko do wyruszenia spod Barbakanu.
Do trzech razy sztuka, tym razem się zaparłam. Dotarłam tuż przed wymarszem i czy to nastawienie, czy też faktycznie atmosfera była inna, nie poczułam się źle.
Resztę dedykuję pewnej MIŁEJ GIMNAZJALISTCE I JEJ MAMIE. Wprawdzie nie dorównuję Mamie ani wyposażeniem, ani umiejętnościami i talentem fotograficznym, ale starałam się jak mogłam.
Nie popełniłam błędu z ubiegłego roku i nie ustawiłam się jako widz na trasie, tylko wmieszałam w uczestników. Żaden mnie ugryzł ani nie obszczekał, nawet trochę pozowali.

Zrobienie zdjęć w marszu tym wiercidoopkom to dla mnie duże wyzwanie, Część zdjęć wyszła poruszona, na niektórych tylko jamnicze fragmenty, albo właściciele. Na Rynku odbyła się prezentacja, nie liczyły się stroje (chyba słusznie) ale ogólna prezencja i dobre maniery. Atmosfera była miła i jakoś mniej męcząca. A może to motywacja zrobiła swoje? Wprawdzie do końca konkursu nie dotrwałam, ale przyszłą królową zobaczyłam.

W drodze powrotnej poszłam sobie na lody, podreperować nadwątlone siły.

Za studenckich czasów często tu przesiadywałam, tylko wtedy to była kawiarnia "Kopciuszek"

Niby nazwa w tej samej konwencji, ale to już nie to.

Dla Cesi dodatek specjalny. Trochę się zlewa z tłem, ale innego nie mam.