Lata lecą....

Oglądałam stare zdjęcia i pomyślałam sobie, że dzisiaj jest dobry dzień na wspominanie.
Jesień wczoraj przyszła z deszczem, dzisiaj  od rana piękne słońce i niebo błękitne, jak tylko jesienią bywa.
Wprowadziłam się na nasze osiedle wiele lat temu, wtedy był to koniec miasta. Przez kilka lat powstawały nowe bloki, aż z pierwotnej koncepcji projektanta niewiele zostało. Dla mnie był to jednak koniec tułaczki po wynajmowanych pokojach i nareszcie po trzech latach od ślubu wspólne mieszkanie.
Pamiętam uczniowską czytankę z tekstem Marii Dąbrowskiej o widoku z okna. O tym jak patrząc przez nie można obserwować zachodzące zmiany.
Na początku wyglądało to tak.
Z balkonu  piękny widok na Lasek Wolski, pola i łąki gdzie pasły się krowy i rechotały żaby, nieliczne samochody, błoto, brak drzew. Nie było sklepu, szkoły, przedszkola, telefonów, dojazdu. Dojechać można było autobusem pośpiesznym, którego przystanek końcowy widziałam z okna kuchni. Jak się pospieszyłam, to na przełaj dotarłam na czas.

Tymczasem cały czas trwała budowa. Ten blok przysłonił widok na przystanek, a obok powstał pawilon handlowy, który stoi do dzisiaj.

Z biegiem lat posadzono drzewa i krzewy, powstały ścieżki i pętla tramwajowa, zagęszczono zabudowę i teraz z balkonu dalszy widok przysłoniła szkoła.

I tak wrastałam w osiedle, stawałam się jego częścią. Mam znajomą panią w kiosku, fryzjera  i kosmetyczkę, panią ze sklepu zoologicznego i malutkiej księgarni. Rozpoznaję twarze, od lat te same. Tylko niestety, czas robi swoje, W klatce ubywa sąsiadów, dzieci z domu wyfrunęły, zmieniają się samochody pod blokiem, jest coraz ciaśniej. Drzewa urosły wysokie i po nich widać najbardziej jak upływa czas.

A przede mną następny rok i chyba już tu zostanę, chociaż coraz trudniej wnieść zakupy na trzecie piętro.