Gdzie dziewczęta i chłopcy z tamtych lat...?

Zbiegły mi się w czasie dwa spotkania, mojego roku i klasy z liceum.
Takie spotkania po .....hmm, wielu latach od zakończenia studiów zainicjowała koleżanka  kilka lat temu. Spotkaliśmy się wtedy w niewielkiej grupie i poooszło. Najpierw takie bardziej oficjalne, w Krakowie, z wizytą na uczelni i spotkaniem z opiekunką roku. Przyjechało wtedy więcej osób, było bardzo miło, pomijając szok spowodowany panicznym przypominaniem sobie kto to może być.
Od tego czasu kontaktujemy się ze sobą częściej, rozrzuceni po Polsce ludzie potrafią przyjechać, chociaż na jeden dzień.
Tak więc w piątek wieczorkiem powędrowałam do miasteczka studenckiego.

Zakotwiczyliśmy w małej knajpce i potoczyły się wspomnienia

Okazało się, jaką przyjemność sprawia kiedy na twój widok rozjaśnia się czyjaś twarz, że nadal mamy o  czym rozmawiać, nawet szyte grubymi nićmi komplementy typu: "nic się nie zmieniłaś" są do przyjęcia. Wiadomo, że nieprawda ale ktoś chciał, żeby było miło.

Tylko czasem widzisz łysinkę, oponki, brzuszek, zmarszczki i przypominasz sobie tego szczupłego blondynka, wiotką sylwetkę i gładką buzię koleżanki, nie mówiąc o własnym odbiciu w lustrze i myślisz z żalem...gdzie są? 

Rozstaliśmy się późnym wieczorem obiecując sobie ponowne spotkanie, za rok.

Dzisiaj ranek wstał szary i bury, potem zaczęło lać. Obiecałam przyjaciółce, że będę na spotkaniu naszej klasy. Tu była podobna sytuacja. W ubiegłym roku na **-leciu matury obiecałyśmy sobie spotykać się co roku. Przeszłam traumę rozpoznawania już rok temu, więc w tym roku wyruszyłam, mimo fatalnej pogody,

autobusem do Tarnowa.

Spotkałyśmy w tej samej kawiarni (teraz to już jest restauracja) co rok temu.

Za chwilę te miejsca się zapełnią, znów znajome buzie i to poczucie więzi powstałej w czasie wspólnej nauki.  Niektóre sponiewierane przez pokrętne ścieżki losu, niewidziane od tylu lat, jednak przyjechały z daleka w rodzinne strony, powspominać i pogadać. Przyznaję, gadałyśmy kilka godzin, czasem wszystkie równocześnie.

Skończyło się zgodnie z przewidywaniem. Nie młodniejemy, metryki się starzeją, meldujemy się za rok.

Do stacji niedaleko, przestało padać, zrobiłam sobie spacerek znanymi-nowymi ulicami. Tutaj kiedyś było kino.

Jedno nie uległo zmianie. Za tymi domami jest park, w którym odkąd pamiętam nocują stada gawronów, "przyozdabiając" alejki i ławki, latając wielkim stadem i wrzeszcząc o zmierzchu, zanim zapadną w korony drzew.

Czekałam chwilę na autobus i już przede mną zamglona A4.

Wracam do domu.

Czy znalazłam dziewczyny z tamtych lat?