Jesień w miniaturze

Zawsze mi się podobała japońska sztuka bonzai.
Od czasu kiedy w muzeum Manggha zorganizowano pierwszą wystawę drzewek, chodzę już na każdą.
Wystawcy, to polscy miłośnicy tej sztuki, zdarzają się drzewka mające po kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat. Drzewka poddają się porom roku i tak znalazłam się w obliczu jesiennych miniaturek.

 Tutaj drzewko oświetlone z góry niemal płonęło w ciemnym kącie. Wyglądało to bardzo efektownie, ale na zdjęciu nie wyszło. Były też sosny i kosodrzewina, powyginane jak od wiatru. Wiem w jaki sposób osiąga się takie efekty i to jest to, co mi się najmniej podoba. Miałam wrażenie, że drzewka cierpią takie skrępowane.

Wracałam nad Wisłą i Plantami, ciesząc się, że te duże drzewa jeszcze zielone, zbierałam ostatnie kasztany. Nie potrafię się powstrzymać, żeby się nie schylić po te brązowe cacka. Lubię nosić je w kieszeni i czuć pod palcami chłodną, jedwabistą skórkę.

Szkoda, że tak szybko matowieją, marszczą się i tracą swoja urodę. Ale póki co

garść kasztanów dla wszystkich, którzy tu zaglądają.