Słonecznie i złociście

Miałam nie pisać, bo to przecież banalne, że jak słońce to ładnie, że jak ciepło, to miło itp.
Nie mogę się powstrzymać, już chyba całkiem blogowego bakcyla połknęłam. Wyszłam z domu na krótki spacer starą trasą do Lasku Wolskiego. W Parku Decjusza drzewa już gubią liście, niestety na moim zdjęciu ich nie widać, a tak pięknie leciały, jak złoty deszcz.

 Tajemnicza furtka w murze oplecionym mieniącym się kolorami dzikim winem, może za nią kryje się domek czarownicy?

W niektórych miejscach ślisko, pod drzewami już dywan żółto-brązowy, szeleszczący i cienie listków na pniu.

Niby docieram na miejsce, Kopiec Piłsudskiego prezentuje się okazale, jakoś nie mam wielkiej ochoty się wspinać, 

obchodzę go naokoło, przysiadam na ławce koło pięknych brzóz i wyciągam plan miasta.

Wędruję dopiero godzinę, zawsze mnie kusiło żeby dojść na Bielany, ryzyk-fizyk czasu mam dużo, pogoda jak na zmówienie, idę. Aleja Wędrowników - czyż to nie pięknie brzmi?

Część trasy to Szlak Twierdzy Kraków, stąd po drodze takie widoki.

Aleja z każdej strony piękna, tu już mniej ludzi, przyznam że trochę mnie drażniły wrzaski dzieci i gadanie w lesie pod kopcem.

Aleja prowadzi na Polane Bielańską, gdzie można usiąść i odpocząć. Widać że wiele osób skorzystało z pięknej  pogody. Ja jednak idę dalej bo chcę dojść do klasztoru na Bielanach. Droga dalej urocza.

Tych winnic dawniej nie było. Przypominam sobie drogę, ale od tej strony nigdy nie szłam.

Najczęściej podjeżdżało się do granicy  Lasku samochodem i potem kawałek pod górkę aż do bramy w murze i już widać klasztor pięknie oświetlony słońcem.

Brodaty zakonnik uchyla furtę, niestety na dziedziniec mogą wejść tylko mężczyźni. Schodzę więc czerwonym szlakiem leśną dróżką

na przystanek autobusowy. Stąd pojadę, bo do domu mam daleko. Nie wiem ile zrobiłam kilometrów, trochę bolą zastałe nogi i gdyby nie to, jeszcze bym nie wracała.

Bo tak pięknie i ciepło.