Szaro i sennie

Tydzień temu już byłam w Opolu, powiem najbanalniej: jak ten czas leci...
Dzień wstał szary, wilgotny, wyglądało jakby miało się przetrzeć, do południa nic się nie zmieniło.
Mimo to postanowiłam iść na spacer, alternatywą było mycie okna, wiadomo co wybrać.
Nad miastem wisiały ciemne chmury, nie wybrałam się daleko. Wałami Rudawy  w stronę Mydlnik.
Po drodze spóźniona różyczka, a z mostu wypatrzyłam kaczki.

Były zbyt daleko, trzeba było zejść bliżej brzegu, ale najpierw pod most.

I tak mi uciekły.

Zanim zrobiłam zdjęcie i z powrotem wylazłam na koronę wału, moje buty  i spodnie były mokre.

Ciepło, cicho, sennie, pod szarym niebem nawet czerwień zgaszona i mniej kolorowa.

Nad Laskiem Wolskim dziura w chmurach, eksperymentuję i zakładam na obiektyw moje okulary przeciwsłoneczne. Efekt marny, ale co mi tam...

Nie mogę sobie odmówić zrobienia tego zdjęcia. Wiem, że pomysł mało oryginalny ale te chmury....

Jeszcze znalazłam w trawie skrawki błękitu,

chlapniętą od niechcenia przez Panią Jesień żółtą farbę,

ślady złota w wielkiej kałuży.

Na tej drodze, nawet w lecie, najpóźniej znika błoto.

Kiedy wracałam do domu na moment błysnęło słońce, w czasie jak to pisałam wyjrzało na dłużej, teraz znów ciemno.

Okna nie umyłam.