Wystawa

Jakiś czas temu przeczytałam książkę Magdaleny Grzebałkowskiej "Beksińscy. Portret podwójny" biografię malarza i jego syna.

Z obrazami zetknęłam się na przestrzeni lat kilka razy, zawsze z mieszanymi uczuciami. Trudno w tym wypadku powiedzieć czy mi się podobają, czy nie. Na pewno godzien podziwu jest kunszt malarza i fascynująca tematyka.

Nic zatem dziwnego, że poszłam na otwartą wczoraj  w Nowohuckim Centrum Kultury retrospektywną wystawę prac Beksińskiego.

Przejechałam całe miasto, przebrnęłam przez rozkopany Plac Centralny ( przy okazji przypomniałam sobie jak tu wyglądało kiedy mieszkałam w N H ) i dotarłam.

Zaraz na wstępie mocno się wkurzyłam, bo były tłumy, a ja tłumów nie lubię. Na dodatek w korytarzu, gdzie wyeksponowano fotografie oświetlenie było kiepskie, a w szybach odbijali się oglądający i  psuło to obraz. Z sali poniżej dochodził mocno zniekształcony głos pana, który opowiadał o wystawie. 

Zanim zrobiłam to zdjęcie wszystkie miejsca były zajęte. Miałam zbyt mało czasu by przystanąć i słuchać, dotarła do mnie tylko delikatna krytyka książki i uzasadnienie, dlaczego wystawa trwa tak krótko i jest w miejscu, w którym jest.

Obeszłam salę trzy razy i oprócz obrazów zafascynowało mnie jeszcze coś. Ludzie, którzy przyszli na wystawę. Przeważali młodzi, bardzo młodzi, którzy chłonęli, nie oglądali. Nie rozmawiali, czasem coś sobie pokazywali i widać było, ze mimo upływu lat ta sztuka żyje, działa i nadal fascynuje. Zaciekawiło nie dlaczego w jednym miejscu gromadzi się więcej ludzi, dłużej stoją, odchodzą i wracają. (na zdjęciu to te cztery obrazy w prawym rogu).

Spróbowałam zrobić zdjęcie, nie udało się było zbyt ciasno. Mam tylko takie.

Niestety inaczej się nie dało, musiałabym przestawiać ludzi. 

Teraz kolej na moje odczucia. Może z wiekiem stępiła mi się wrażliwość, może to dobór prac, oświetlenia, czy czego tam jeszcze, ale wydal mi się dzisiaj mniej mroczny, delikatniejszy w swoich wizjach. Nadal nie są to obrazy, które powiesiłabym w domu, ale trudno się od nich oderwać.

Żałuję, że fotografie tak było źle widać, bo niewątpliwie miał w tej dziedzinie spore osiągnięcia. Wychodziłam z żalem, czując lekki niedosyt, zrobiłam jeszcze zdjęcie ekspozycji odbitej w lustrze szatni,

kupiłam też ładnie wydany katalog wystawy, na szczęście cena na moją kieszeń.

Z moją spostrzegawczością ostatnio kiepsko, dopiero po wyjściu zajrzałam do wręczonego mi folderu. Okazało się, że przy okazji trafiłam na Nowohucki Festiwal Sztuki, jeszcze były stoiska twórców wszelakich happeningi i koncerty.

Nie chciałam sobie dokładać zbyt wiele wrażeń, wróciłam do domu.

niedziela

znalazłam zagubiony okruch lata