Dzień...

nie jak co dzień. Nie jakiś nadzwyczajny, znaczący, ale ostatni dzień lata. Jakie to lato było każdy wie, dla jednych cudownie gorące, dla mnie męczące nadmiernymi upałami.
Dzień zaczął się chłodem, ale też pięknym słońcem. Miałam w planie dotrzeć do dzielnicy, w której jeszcze nie byłam, na szczęście obejrzałam plan miasta. Teren zbyt zabudowany. Nie pomyślałam wcześniej, żeby zaplanować wypad za miasto, pozostał Las Wolski. Tym razem zaczęłam od ZOO. Byłam tam na wiosnę, potem już nie, zwłaszcza, że jednak widok zwierząt w klatkach przygnębia.
Mimo, że było już koło południa, drzewa rzucały głębokie cienie i chwilami było chłodno. Na dodatek wylała mi się woda z butelki i o plecy obijała mokra torba. Ale było cudownie cicho (darły się tylko papugi i okropnie głośno gadały jakieś malutkie, egzotyczne kaczki) i ludzi mało.

Stadko flamingów jak wyrzeźbione,

surykatki grzejące się w słonku,

dekoracyjne pelikany,

przystojny tapir.

Lubię żyrafy, te niestety nie wyszły z cienia, a tak ładnie wyciągały szyje i obgryzały liście.

Kucyk szetlandzki bardzo chciał żebym go czymś poczęstowała,

egzotyczny drób wcale się nie bał,

tygrys był wkurzony,

lew miał wszystko w...łapie i spał.

Koniki Przewalskiego ładnie się ustawiły,

rogacizna pozowała.

Słoń ustawił się zadkiem, to mu zdjęcia nie zrobiłam.

Spacer dopiero się zaczął, nie mam zamiaru jeszcze wracać, w lesie jest cudownie cicho i pachnie, idę dalej.

Polazłam na Kopiec Piłsudskiego.

Las z góry malowniczy,

widoki też. Stawy rybne w Mydlnikach,

samolot podchodzący do lądowania w Balicach,

moje osiedle, wydaje się niedaleko. Postanowiłam wrócić na piechotę.

W lesie tak pięknie, jeszcze skręciłam, dalej cicho, dużo powalonych drzew w czasie wczesnoletniej wichury.

 Doszłam do cywilizacji, kawałek podjechałam autobusem  żeby nie iść wzdłuż ruchliwej drogi, resztę trasy już na piechotę.

Pożegnałam lato i czuję to w kościach. Było dbać o kondycję.