Zwiedzamy dalej

Najpierw dałyśmy nura za otwarte drzwi. Cudnie się zwiedza z Barbarą, Ona też lubi tak zaglądać i pilnowała, żebym nie opuściła żadnej ciekawostki.
Zgromadzono tu masę przedmiotów codziennego użytku, potrzebnych w wiejskim gospodarstwie.

Czego tam nie było, począwszy od warsztatu tkackiego,

przez beczki, tary, szatkownice, konewki,

po żarna (pamiętam podobne u babci w sieni, ciężko było obracać takim kołem).

Rzemiosła wszelakie, zainteresowały nas te ponadwymiarowe buty na bardzo grubej podeszwie. Okazało się, że wyrabiano je dla kramarzy, żeby im w zimie w stopy ciepło było.

Kosze, kobiałki, koszyki,

kołowrotki i sprzęt do obróbki lnu,

kuchnia z wszelkimi akcesoriami (gaśnice mogli schować).

paradna izba, raczej nie chłopska z cudnej urody szafą.

Nie zabrakło szopki i gwiazdy dla kolędników,

i maikowego koguta.

Obejrzałyśmy trochę po łebkach, wiedząc że gospodarze chcą zamykać.

Jeszcze pod ścianą stare piecyki i ule

i idziemy dalej.

Przed nami ładny kościół, do którego budowy użyto budulca z murów zamkowych,

dzwonnica i zabytkowa, stareńka lipa.

Schodzimy ze wzgórza, a po drodze takie kontrasty.

Wdrapiemy się jeszcze na platformę widokową nad resztkami bramy,

rzut oka na jezioro, okolicę i schodzimy.

Po przeciwnej stronie wzgórza cmentarz, niestety zabytkowych grobów mało.

Z cmentarza widok na kościół i dzwonnicę, oraz resztki murów z pięknie oświetloną wierzbą.

Teraz czas na przerwę i małe co nieco w cukierence na rynku.

Jak wypijemy, pójdziemy dalej.