"Ta ostania niedziela...."

Dzisiaj typowy listopad: mży, siąpi, pada, szaro- buro i trochę wieje. Chmury nisko, na szczęście ciepło, wybrałam się na cmentarz bo i rocznica dzisiaj, jedna z tych najsmutniejszych. Tak sobie szłam pustymi, mokrymi alejkami upstrzonymi żółtymi i brązowymi liśćmi, a w sentymentalnym łbie, nie wiadomo skąd, tłucze się od rana ta piosenka.
Może jak to napiszę to mi przejdzie, bo tegoroczna ostatnia niedziela złotej jesieni była piękna.

Słońce chowało się za chmurami, a jak wyjrzało to mimo południa rzucało długie cienie.

Wydeptana przez lata, znana trasa, po prawej wodociągi, po lewej ogródki działkowe.

Ktoś nie domknął furtki, skorzystały liście.

Suche trawy i spóźniona nawłoć lśnią w słońcu.

Na granicy działek stoi wieża(?) słup wysokiego napięcia, wysoki, potężny, pokratkował mi niebo.

W trawie przycupnęła śliczna stokrotka,

a tutaj na działce ktoś wybudował dla ptaszków zamek.

Za działkami pola i drzewa już bez liści, dziwne miny miały.

W parku pierzyna z liści, ten osobnik uparcie jedzonka pod nią szukał.

Po tej alejce miały wirować na wietrze liście, ale nie chciały.

Ostatni rzut oka na park i ostatni listek na gałązce.

Koniec spaceru, czekam na autobus.

Ciągle to ostatnie, zabieram się do roboty i nie będę śpiewać. :-))