ON i .....ja

Pojawił się jesienią 2009 roku. Miał być lekiem na samotność, ciepłem w jesienne i zimowe wieczory, towarzystwem i zajęciem dla rąk, serca i umysłu.

Serce skradł szybko, umysł wysyłał jeszcze jakieś racjonalne sygnały, ręce musiały się zająć bardzo prozaiczną czynnością. Wszystkim czym miał być jest, ale na jego warunkach. Rządzi, wymaga, ofiarowuje uczucia skąpo, dawkuje, tylko czasem się zapomni i przytuli na chwilę. Kontroluje rozmowy telefoniczne, gościom nie ufa, nie lubi przyjmować osobników swojego gatunku.

Chwilami stanowczo za dużo gada.

Przynieśli puchatą, czarną, wystraszoną kruszynkę owiniętą w kocyk. Malizna wiedziała już do czego służy kuweta, na swoje nieszczęście nie bardzo umiała korzystać. Bywało że kudłata pupka lądowała w kupce z czym kotek nie umiał sobie poradzić. Odbywała się wtedy ceremonia mycia pod kranem przy akompaniamencie wielkiego wrzasku. Przez to kot otrzymał piękne imię Brzydal. Skutek był jeszcze jeden, nie został wpuszczony do łóżka, nauczył się spać sam.

Pierwsze kontakty z rodziną ludzką w czasie Świąt BN.

Oswajanie z dziecinnymi rączkami,

coś pysznego, bo wyjątkowa okazja.

Brzydalek rośnie, wybiera sobie rozmaite miejsca do spania,

wykazuje zainteresowanie zieleniną,

tutaj chyba przesadził z "trawką" bo minę ma nieszczególną.

Trzeba sprawdzić co da się zrzucić i gdzie ucieka woda.

Dlaczego nie zostawiła dla mnie więcej miejsca?

Wiem, wiem, miałem tu nie wskakiwać, ale te gałązki tak kuszą.

Najlepiej obserwować z góry,

ale tutaj jest mało wygodnie.

Szpinaku jeszcze nie próbowałem, może zostanę wegetarianinem?

Tam coś pływa ale nie dosięgnę i zapach nieszczególny.

Po co kwiatki w skrzynce, jestem bardziej dekoracyjny.

Czerwona kuleczka, nie zjem, ale poturlam.

Nie ma jak wygodne pudełko.

Ulubiona zabawa, obgryzanie ręki.

Kotek wielkanocny.

Musisz mnie zabrać, bo ja się stąd nie ruszę.

Niech spada to kolorowe dziwadło, pudełko jest moje.

Tutaj też wejdę.

Ulubione miejsce do spania.

Czy aby na pewno ta woda nie jest smaczniejsza od tej w misce?

Wyrósł na pięknego kota. Już nie broi, nie próbuje wszystkiego co w łapy wpadnie, czasem grymasi nad miseczką, dostaje kręćka gdy poczuje oliwki. Nie lubi opuszczać domu, najlepiej się czuje gdy jestem obok, ale na dłuższe nieobecności się nie obraża.

Niech ma na Dzień Kota swoje pięć minut na blogu.

Wszystkim KOTOM życzę pełnego brzuszka, ciepłego kąta i przyjaznej dłoni.